John Galt
İnsanlık tarihi boyunca hiç greve gitmemiş bir tek tür insan var. Diğer türlerden ya da sınıflardan insanların hepsi, istedikleri zaman durmayı denediler, dünyaya taleplerini sundular, biz olmazsak olmaz diye iddialarda bulundular... Yalnızca dünyayı omuzlarında taşımakta olanlar yapmadı. Onu canlı tutmayı sürdürdüler, karşılığında yalnızca işkence sunulmasına rağmen, insan nesline arkalarını asla dönmediler. Eh, şimdi sıra onlarda. Bırakalım, dünya onların kim olduğunu anlasın. Kim olduğunu, neler yaptığını, onlar çalışmazsa neler olacağını. Bu, akıllı insanların grevi, Bayan Taggart. Akıllar greve gitti.
Dagny hiç kıpırdamadı, yalnızca tek elinin parmakları yavaşça yanağından şakağına doğru yükseldi.
Galt devam etti: “Onca çağ boyunca akıl hep kötülük sayıldı. Her tür hakarete uğradı. Münkir dendi, maddeci dendi, sömürücü dendi... Her türlü töhmet yöneltildi. Sürgünler, aforozlar, mala mülke el koymalar... Tüm işkenceler uygulandı. Alay edildi, zincire vuruldu, darağacına gönderildi. Bunların hepsi, dünyaya yaşayan bilincin gözüyle bakabilen, rasyonel bağlantılar kurmak gibi hayati bir işlevi yerine getirebilen akıllara uygulandı. Ama yine de, bu insanlar zincire vurulmuşken, zindanlara atılmışken, gizli köşelere sığınmışken, filozofların hücrelerine tıkılmışken, atölyelerinde ter dökerken, yine de düşünmeyi sürdürdüler... Ve onlar ne kadar düşünebildiyse, insan nesli o oranda sağ kalabildi. Bunca yüzyıllık akılsızlığa tapınma sırasında insan nesli hangi duraklamalara tahammül etmeyi seçmişse, hangi tür gaddarlıklar uygulanmışsa, hepsi aslında, buğdayın su verilirse büyüyebileceğini, kavisli dizilen taşların bir ark oluşturacağını, ikiyle ikinin dört ettiğini, işkencenin sevgiye hizmet etmediğini ve hayatın yıkımla beslenemeyeceğini görebilen insanlar sayesinde sürebildi.
O insanların sayesinde diğerleri, insan olma kıvılcımını yakalayabildikleri anları yaşayabildiler ve varoluşlarını sürdürmeleri ancak o anlar sayesinde mümkün oldu. Onlara ekmek pişirmesini öğreten, yaralarına pansuman yapmasını, silahlarını imal etmesini öğreten hep akıllı adamdı... Sonunda cezaevleri yapıp o adamı içine tıktılar. Olağanüstü bir enerjiyle doluydu o insan... Ve gözü kara bir cömertliğe sahipti. Duraklamanın insanlığın kaderi olmadığını biliyordu. Beceriksizlik, insanın doğası sayılamazdı. Zekâsının en soylu, en sevinçli güç olduğunun farkındaydı. Yalnızca kendisinin hissedebildiği o varoluş sevgisine hizmet adına... Çalışmayı sürdürdü. Emeğini yağmalayanlar için, kendisini hapse atanlar için, işkence edenler için çalıştı.
Onların imtiyazlarının bedelini kendi hayatıyla ödedi.Bu onun şerefi ve aynı zamanda da suçuydu. Onların kendisine suçluluk duygusunu öğretmesine izin verdiği için suçluydu. Kurbanlık hayvan rolünü kabul ettiği için, zekâsı yüzünden cezalandırılmayı, hunharların sunaklarında can vermeyi benimsediği için suçluydu. İşin acı yanı şu ki, insanoğlunun kurduğu her sunakta, hep insanı kurban ettiler, hayvanı yücelttiler. İnsanoğlu her zaman, insanın değil hayvanın niteliklerine taptı. İçgüdü idolü ve kuvvet idolü... Mistikler ve krallar... Mistikler sorumsuz bilinç peşindeydi, kendi karanlık duygularının akıldan üstün olduğunu iddia ediyorlardı, bilginin nedensiz, kör püskürmeler hâlinde geldiğini, bunlara körü körüne itaat edilmesi gerektiğini, bunlardan kimsenin kuşku duyamayacağını savunmaktaydılar. Krallarsa, pençeleri ve kaslarıyla yönetiyordu. Yöntemleri fetih, amaçları yağmaydı. Kullandıkları gücün aracı da, sopaları ya da silahlarıydı. İnsan ruhunun savunucuları insanın ruhu için kaygı duyarken, insan bedeninin savunucuları da, onun midesi için kaygılanmaktaydı... Ama her ikisi de onun aklına karşı olma noktasında birleşiyorlardı. Oysa hiç kimse, en aşağı düzeydeki insan bile, kendi beynini tümüyle reddedemez.Mantık dışı bir şeye kimse inanmamıştır. Onların inanabildiği, adaletsiz şeylerdir. İnsan ne zaman aklı reddetmişse, nedeni hep, itiraf etmesini aklının engelleyeceği bir amaç yüzündendir. Çelişkileri savunmaya kalkışması bile, birinin imkânsız yükleri kabulleneceğine, birinin bunu kendi acılarıyla, kendi hayatını vererek gerçekleştireceğine güvendiği içindir. Her tür çelişkinin bedeli yıkımdır. Adaletsizliği mümkün kılan, kurbanlar olmuştur. Hayvanın yönetmesini mümkün kılan da, akıl sahibi insan olmuştur. Yeryüzünde her mantıksız inancın amacı, mantığı parçalayıp yok etmek olmuştur. Kendini feda etmeyi öneren her vaazın amacı, yeteneği parçalayıp yok etmektir. Yağmacılar bunun her zaman farkında olmuştur. Bilmeyen bizdik. Şimdi bizim de gerçeği görme zamanımız geldi. Şimdi bizden tapmamızı istedikleri şey, bir zamanlar Tanrı ya da kral kılığında sunulmuş olan şey, yeteneksiz insanın çıplak, çarpık, akılsız figürü. Yeni ideal bu. Uğrunda yaşanacak yeni amaç bu. Ve tüm insanlar, buna yaklaşabildikleri ölçüde ödüllendirilecek. Bize bunun, sıradan adamın çağı olduğunu söylüyorlar. Bu sıfata herkes, beceremediği şeyler ölçüsünde sahip çıkabilir. Göstermediği çabalar sayesinde soyluluk düzeyine yükselebilir. Sergilemediği değerler için alkışlanır, üretmediği şeylerin parasını alır. Ama biz... Yetenekli olmak suçunun sahipleri olan biz, onun emirleri altında çalışıp onu beslemek zorunda kalırız, tek ödülümüz de onun keyfi olur. En büyük katkıyı biz yaparken, en az söz hakkı bize verilir. Düşünme kapasitemiz daha yüksek olduğu için, kendi düşüncelerimize sahip olmamıza izin verilmez. Eyleme geçecek kararlar alma hakkına sahibiz, ama kendi seçtiğimiz eylemlere geçmemize izin verilmez.Çalışamayacak insanların çıkardığı yönergeler ve kontroller altında çalışırız. Enerjimizi onlar kullanır, çünkü kendi enerjileri yok, üretimimizi de onlar kullanır, çünkü üretemiyorlar. Bunun imkânsız. olduğunu, uygulanamayacağını mı söyleyeceksiniz? Onlar bunun farkında, ama siz değilsiniz. Onlar da zaten sizin bunun bilmeyişinize güveniyor. İnsanlık dışının sınırlarına kadar çalışmaya devam etmenizi, ömrünüz yettikçe onları besleyip durmanızı bekliyorlar. Siz yıkılınca, nasıl olsa bir başka kurban ortaya çıkar, onları beslemeyi sürdürür, diye bekliyorlar. Her çıkan kurbanın süresi de daha kısa olacak. Siz onlara bir demiryolu bırakarak ölürken, ruhdaş torunlarınızın en sonuncusu onlara bir somun ekmek verme uğruna ölecek. Bu durum bugünkü yağmacıları hiç kaygılandırmıyor. Onların amacı, tarihteki tüm kraliyet yağmacıları gibi, yağmanın kendi ömür süreleri boyunca devam edebilmesi. Daha önce bu hep sağlandı, çünkü bir tek kuşak içinde tüm kurbanları bitiremediler. Ama bu sefer... Süremeyecek. Kurbanlar greve gitti. Kurban edilmeye karşı grevdeyiz, bunu mümkün kılan ahlâki ilkeye karşı grevdeyiz. Bir insanın diğer insan için var olması inancına karşı grevdeyiz. Yamyamlar ilkesinin, bedene ya da ruha uygulanmasına karşı grevdeyiz. İnsanlarla ilişkilerimizi ancak kendi koşullarımızla sürdüreceğiz, o koşul da, insanın kendisinin bir amaç olduğu, başkalarının amacı için kullanılamayacağı kuralı. Biz kendi kuralımızı onlara zorla empoze etme peşinde değiliz. Neye inanmak istiyorlarsa ona inanmakta serbestler. Ama bu sefer, inançlarını seçtiklerinde biz olmadan sağ kalmak zorundalar. Bu sefer kendi inançlarının ne anlama geldiğini kesinlikle öğrenecekler. O inanç yüzyıllar boyunca, ancak kurbanların onayı sayesinde devam edebildi. Kurbanlar uyulması imkânsız bir kurala uymayı kabul ettiği için sürebildi. Ama artık o kural çökecek. Bu öyle bir kural ki, uyanlar değil, uymayanlar sayesinde yaşıyor, azizlerinin sevapları sayesinde değil, günahkârlarının lûtufları sayesinde sürüyor.
Biz artık günahkâr olmamaya karar verdik. O ahlâk kuralını ihlal etmekten vazgeçtik. Onun varlığını dünyadan sileceğiz ve bunu da dayanamayacağı tek yöntemle yapacağız: Ona itaat ederek. İşte itaat ediyoruz. Uyuyoruz kurala. İnsanlarla ilişkilerimizde onların değer kurallarına harfi harfine uyuyor, istemedikleri kötülüklerden onları koruyoruz. Akıl mı kötü? Aklımızın etkilerini toplumdan geri çektik. Bize ait hiçbir fikir onlar tarafından bilinmeyecek ve kullanılmayacak. Yetenek bencil bir kötülükmüş, daha az yeteneği olanlara şans tanımıyormuş, öyle mi? Onu da rekabetten çektik, yeteneksizlere tüm fırsatları bıraktık. Servet peşinde koşmak açgözlülükmüş, tüm kötülüklerin köküymüş! Artık servet sahibi olma peşinde koşmuyoruz. Sağ kalmaya yetecek miktardan fazla kazanmak günahmış! Bulabildiğimiz en aşağı işlerde çalışıyoruz, kaslarımızla para kazanıyoruz, temel ihtiyaçlarımıza yetecek kadarından fazla kazanmıyoruz. Dünyaya zarar verecek bir kuruşluk buluş veya icat olmaksızın. Başarılı olmak günah, çünkü başaranlar hep zayıflara karşı güçlü bir konum elde ediyor, öyle mi? Artık zayıflara kendi ihtiraslarımızı yüklemiyoruz. Biz olmadan ilerlemeleri için meydanı onlara bıraktık. İşveren olmak mı kötü? Hiçbir şeyin sahibi değiliz. Dünyada var olmaktan zevk almak mı kötü? Onların dünyasında hiçbir zevk aramıyoruz... Ve... dayanması en zor olanı da buydu... Onların dünyası hakkındaki duygularımız artık tam onların istediği gibi... Kayıtsızlık... Boşluk... Sıfır... Ölümün işareti... Biz insanlara, istiyoruz dedikleri, yüzyıllardır iyidir diye aradıkları her şeyi veriyoruz. Şimdi görsünler bakalım istiyorlar mıymış!”
Plato Film Yayınları - Çeviren: Belkıs Çorakçı DişbudakKitabı okudu
·
82 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.