“Bu iki küçük kırmızı balığın öyküsü” der ve başlar anlatmaya. Konuları dağınıktır, bir ayrılık dinlerken kendinizi birden ölen çocuklarda, ölüm oruçlarında, ezilen insan manzaralarında bulabilirsiniz. Sanki bir öykünün içinde değil de bir rüyanın içinde geziniyor gibi oldum okurken. Hani rüyalarımızda bazen geçişler birden ve anlamsız olur ya, tam da o hissi yaşattı bana kitap. Cümlelerin birçoğu tek tek gerçekten anlamlı ama sanki yan yana gelmemesi gereken cümleler, kitapta bir basım hatası olmuş da yan yana gelmiş gibi duruyor. Örneğin “Ne mucize, zaten hep güzel bir kadındım. Sen atını okşarken yine şans rüzgara gülecek.” Bu iki cümle neden birbirinin ardından geliyor? Sanırım tarzı bu fakat ben bu tarzı beğenmedim. Bir kadının acısını, içinden geldiği gibi söylemesi bakımından ve kurulan cesur kelimeler açısından başarılı buldum. Belki ayrılık sonrası okuyanlar kitaptan biraz daha fazla etkilenebilirler. Bilemiyorum. Şöyle sağlam bir cümle çakayım hayata! diyenler için bol aforizmalar var. Ama yazar bir şey anlatmamış da sayıklamış adeta diyebilirim. Genelde bizde kitapta çok fazla janjanlı kelimeler varsa sevilir. Hele de biraz da karışıksa bayılırız... Umay Umay’ı şarkılarıyla tekrar hatırlamak istiyorum. Güzel cümleleri olan kadın ama cümleleri anlamsızca bir araya getirmek... Bu olmamış. Yine de okunmaya değer mi derseniz, alıp okuyun derim. Belki bu tarzı ilginç bulabilirsiniz...

Orospu KırmızıUmay Umay · Altıkırkbeş Yayınları · 20181,840 okunma

·

19 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

ilgen