Distopik eser okumayı seven ve tercih eden biri olarak; söze bu literatürde okuduğum özgün kitaplardan biri olduğunu belirterek başlamak istiyorum. Kitap türü dışında beni ilk olarak ismi ile yakaladı Fahreinheit 451 yani 'Kitap kağıtlarının tutuştuğu ısı devresidir.' Kitap bir çok distopik eser gibi her ne kadar kurgu olsa da size hiçte imkansız ve yabancı gelmiyor ve tam olarak bu nedenle sizi fazlasıyla düşündürüp, ürkütüyor. Aslında toplumsal bir çılgınlık ve körlüğün boyutlarının nereye kadar varabileceğini tüm çıplaklığı ile gözler önüne seriyor. Kitap okuyabilmenin, kitaplara ulaşabilmenin ve kitaplar ile yaşayıp onlarla öğrenebilmenin ne büyük bir lüks olduğunun altını kalın çizgilerle çizerek bizlere hatırlatıyor. Keza kitaplar ve onların sağlamış olduğu toplumsal gelişimden, baskıcı fikirlerin ve yönetimlerin ne denli korktuğu ve kaçındığı birazcık tarih okumaları yapmış olan herkes için aşikar. Ancak bu kitap aslında asıl distopyanın, baskıcı sistemin halkın isteği ile gerçekleştiğini ve korunduğunu anlatıyor tıpkı Sabahattin Ali'nin Sırça Köşk öyküsünde olduğu gibi. Kısacası; yazar distopyanın asıl ve ilk olarak zihinlerde kurulduğunu, bu kurgu ile adeta resmediyor. 1952 yılında yazılmış olmasına rağmen bu kadar gerçekleşmeye yakın olması insanı iki açıdan şaşırtıyor; yazarın idrak düzeyi ve bize günümüzde bu denli anlaşılır gelmesi. Sadece 70 yılda, bu çılgın fikrin gerçeğe bu kadar çok yaklaşmasını benim açımdan hiç bir olay ve olgu açıklayamıyor. Ne kadar akla uzak o kadar gerçeğe yakın ve bu durum beni fazlasıyla korkuttu. Tam insanlık adına ümitsizliğe kapılmış kitaplığıma hüzünle bakarken, yazar adeta elini omzuma koydu ve kitabın son cümleleri şunlar oldu "Her şeyin bir mevsimi vardır, yıkmanın zamanı ve inşa etmenin zamanı vardır.. evet susmanın zamanı ve konuşmanın zamanı vardır" adeta umudunu yitirme dercesine... Kısacası okuyun, bu zamana kadar okuduğunuz tüm kitaplara ve kütüphanenize bir defa daha şükretmek için ve okumaya daha büyük bir tutkuyla devam edebilmek için lütfen OKUYUN!