Ayrıca İmâm-ı Rabbâni'nin tekfir bir tarafa, insanların kötülüklerini saymanın bir fazilet olmadığını ısrarla belirtmesi, bu mevzudaki hassasiyetini ortaya koymaktadır. O, dini hükümler içinde mesela Ebü Cehil ve Ebü Leheb gibi Hz. Rasülüllah'ın (sav) açık düşmanları hakkında bile kötü şeyler söyleyip onlara dil uzatmakta ibadet ve keramet sayılacak bir şey bildirilmediğini kaydeder. Kâfirler hakkında kötü şeyler söyleyip durmaktansa onların kendilerinden ve hallerinden yüz çevirmeyi (teberri) tercih eder. Bunun insanın kendini ilgilendirmeyen şeylerle meşgul olmasından daha sağlıklı bir davranış olduğunu belirtir. Bu düsturu Kur'ân-ı Kerimdeki, “Onlar bir ümmetti gelip geçti. Onların kazandıkları onlara, sizin kazandıklarınız da sizedir. Siz onların yaptıklarından mesul olmayacaksınız.”816 ayetine bağlar.817
----
817. İmâm-ı Rabbâni, Mektübât, 1, 68, mektub, 54; 1, 231, mektub. 251; 1, 276, mektub. 266. iç İmâm-ı Rabbâni, Mektübât, |, 68, mektub. 81) Bakara, 2/141.
İmâm-ı Rabbâni, Mektübât, Il, 149, mektüb. 96.
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.