Bir alıntının son derece yeterli bir inceleme sağlayacağını düşünüyorum:
"Bireyi, kendi kurallarına uymakla yükümlü bir köle gibi gören aile ve toplum düzeni değişmedikçe Kafka'nın 'Dönüşüm'ü daha okunacaktır."
Bunun üzerine söylenecek laf yok belki de, ama birkaç şey daha eklemek niyetindeyim. Açıkçası, Kafka okurken insan ezilip büzüldüğünü, karamsarlıktan öleceğini ya da acıya daha fazla dayanamayacağını düşünmekten kendini alamıyor. Belki de kişiden kişiye değişen melankolik yapıdan böyledir, bilemiyorum. Lâkin ne zaman Kafka'dan bir-iki cümle okusam, oturup ağlayamayacak kadar boşluğa düşüyorum.
Bu kitap da öyle bir his uyandırmıştı tam anlamıyla. "Herkes okumamalı," demek durumundayım ne yazık ki...