Nisa/69
Her kim Allâh’a ve o Rasûl’e itaat ederse, işte onlar Allâh’ın kendilerine in`âm (ve ikram) da bulunmuş olduğu; o peygamberler, sıddîklar, şehitler ve (iyi amel sahibi olan) sâlihlerle beraberdirler. İşte arkadaş olarak ne de güzel olmuştur onlar!
Âyet-i celîlenin iniş sebebi hakkında birçok rivayet mevcuttur:
1) Rasûlullâh (Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem)`in azatlısı Sevbân (Radıyallâhu anh) Rasûlullâh (Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem)`e karşı çok muhabbetli olduğundan onsuz hiç duramazdı. Bir gün rengi değişmiş ve yüzünde üzüntü eseri belirgin bir halde huzur-u risâlete geldiğinde Rasûlullâh (Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem) ona: “Senin rengini değiştiren şey nedir?” diye sordu. O: “Yâ Rasûlallâh! Bende hiçbir hastalık ve ağrı yok! Ancak seni göremediğim zaman tekrar sana kavuşuncaya kadar çok sıkıntı çekiyorum, sonra ahireti düşündüğümde seni hiç göremeyeceğimden korkuyorum! Çünkü sen peygamberlerin makamına yükseltileceksin, benimse cennete gireceğim şüpheli, eğer girecek olursam senin makamından daha aşağı bir mertebede olacağım muhakkak, yok eğer giremezsem o vakit seni ebediyyen göremeyeceğim!” dedi. İşte bunun üzerine bu âyet-i celîle nâzil olarak Allâh’a ve Rasûlüne itaat edenlerin iki cihanda da sevdikleriyle beraber olacakları müjdesini verdi. (Beğavî, Sa’lebî, Kurtubî)
2) Ezan rüyasını gören Abdullah ibni Zeyd Hazretlerinin: “Yâ Rasûlallâh! Sen ve biz öldüğümüz zaman, sen Illiyyîn’de olacaksın, bu yüzden biz seni asla göremeyeceğiz ve seninle buluşamayacağız!” sözleriyle üzüntüsünü dile getirmesi üzerine bu âyet-i celîle onun gibi âşıkları teselli etmek üzere nâzil oldu. Nitekim bu zat Rasûlullâh (Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem)`in vefat haberini aldığında, ondan sonra hiçbir kimseyi görmemek için Allâh-u Te`âlâ’dan kendisini kör etmesi talebinde bulunmuş ve duası anında kabul olunmuştur. Bu konudaki diğer rivayetler için bakınız: Rûhu’l-Furkan: 5/323
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.