İstediğimiz her şeye sahip olmak bizi mutlu etmeye yetiyor mu?Daha fazla mutlu olmak için daha fazla eşyaya mı sahip olmalı?Gittikçe eşyada boğulan kurbanlar haline mi geliyoruz?Kendimize birtakım sorular sormadan edemiyoruz. Minimalist yaşam,sade yaşam,ortalama rahatlık ve deneyimcilik. Minimalizm,daha azına razı olabilmektir lakin kapitalist düzene karşı sayıp sövmesine rağmen bu sistemle tanımlanır ve bu sisteme bağlı gibidir. Hani bazen 'birkaç parça eşyamı alıp teknolojinin olmadığı küçük bir kulübeye,ormana veya bu tarz bir yere gitme'hayali kurarız ya.Hah!İşte o sade yaşammış.Modern dünyayı reddedip doğayla iç içe daha sade bir yaşamı tercih etmek.Her ne kadar teoride iyi bir fikir görünse de pratikte çok sıkıcı olduğu söylenir.Kime göre neye göre?diye soruyorum ama böyle bir yaşama atılmak bu devirde gerçekten de tuhaf geliyor biraz. Ortalama rahatlık,bu yaşam tarzında ne kadar az şey yaparsak o kadar çok şey yapmış oluyoruz.Tecrübe etmek için tası tarağı toplayıp kendimizi dağlara vurmakta gerektirmiyor.Maddeciliğin tek yönlü sistemine karşı enerjik bir savaş vermek yerine,onunla aynı yerde yavaş yavaş ilerlemekten memnundur. Ve deneyimcilik...Minimalizm,sade yaşam ve ortalama rahatlığın vermek istediği mesaj,ortak yanları deneyimden duyulan hazdı.Bu yüzdendir ki yazarımız kitabın yarısı kadar deneyimden bahsetmiş.Deneyimler mi maddiyat mı daha iyi?buna kesin bir cevap veremeyiz ama deneyimlerin daha mutlu ettiği kesin.Bir maddeyi severiz ta kiiii ona sahip olmaya uyum sağlayıncaya dek ve uyum sağlarken de ondan daha az zevk alırız.Ama deneyim için anda olmak gerekir,akışa bırakmak gerekir.Bir uyum söz konusu değil.

İstif ÇağıJames Wallman · Doğan Novus Yayınları · 2018203 okunma

·

19 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

seher