''İstanbul'un Kuytu Köşeleri'' ni okurken göremediğim, yaşayamadığım İstanbul'a doğru bir yolculuk yaptım.Öyle sevdim ki o İstanbul'u, ''Ah,'' dedim ''keşke benim de yaşama şansım olsaydı o günlerde. Kimse dokunamamış olsaydı o güzelim İstanbul'a ve bozmasaydı onun güzelliğini içi sızlamadan.''Kitabında demiş ki yazar ''Aksaray'dan Tepebaşı'na yürüyerek kırk dakikada, tramvayla Sultanahmet yoluyla yine kırk dakikada gidilirken bugün otomobille kırk dakikada varılamıyor.'' Acaba ilerlemek için yapılanlar bizleri daha da mı gerilere götürüyor?
Aydın Boysan'a o günlerin İstanbul'unu satırlara geçirip geleceğe taşıdığı için teşekkür ediyorum.
