Reşat Nuri Güntekin’in bu romanını diğerleri kadar beğenmediğimi itiraf etmeliyim. Öncelikle dili çok ağırdı. Sürekli olarak kelimelerin anlamını aramak zorunda kaldığım için hikayenin içine giremedim.
Hoşuma gitmeyen bir diğer şey işe akışın yüzeysel kalması idi. Trafik kazası sonrası Yusuf ile vapur yolculuğuna çıkan Züleyha geçmişi anımsıyor. Hikayenin öncesini bu şekilde öğreniyoruz. Anlatılan hikayenin geri planında batılaşma gayretlerinin ve geleneksel yaklaşımların tezatlığını vurguluyor. Sanki bu kez sosyal mesajlar ve hikaye örtüşmemiş gibi geldi. Yazarı çok sevsem de, havada kalan satırlar canımı sıktı. Hakkında daha fazla okumak istediğim ancak üstünkörü geçilmiş tespitlerde vardı. Keşke daha yalın bir dili ve daha derin bir anlatımı olsa idi.
Bu sefer de böyle olsun bakalım..
