(...) Annemin bana her baktığında yüzünde okuduğum acı, içimde çözülmemek üzere düğümleniyordu. Bana yeniden bağışlandığını söyledikleri bu hayatı, saatin saniyelerini hiç durmaksızın sayarak geçiriyordum. Birkaç saniye sadece birkaç saniye diyen iç sesim ise hiç susmuyordu. Önce cılız bir fısıltı olarak duyduğum ses gittikçe yükselerek beynimin kıvrımlarında dolaşıyor ve kalbimi kanatarak hep beni suçluyordu. Sonra yine saatin sesi... tik taklak ve saniyeler arasında zaman algımı kaybettim.(...)
Susmak Körlük ve Kırmızı
·
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.