Aynalara küsmüşsün,
birileri küstürmüş seni.
Seni senden mahrum edenlerin sokağından geçmişsin belli.
Buraların insanı böyledir.
Ellerinde mızraklarla çıkarlar sokağa.
Aman ha kaçayım deme,
adımların yavaş ve sessiz olsun, aynı çığlıkların gibi.. Duyan da gören de tek O olsun. Zîra anlayan da tek O'dur zaten..
Anlaşılmayı ümit edebilirsin ama, beklentilerle çıkılan yollar çok yamaçlıdır, çok karanlıktır. Sana ışık tutan bulunur mu zannedersin?
Çölün ortasında bir çiçek düşün. Ölür demem, O istemezse ölmez. Yalnız bazılarının kaderi de kederi de gözünden okunur. Ve nedense o gözler hep okumayı bilmeyenlere denk düşer.. Dedim ya. Buralar böyledir. Bir rüzgar eser ve savurur insanı bir dertten öbür derde. Kiminde bir kaç gün kalır, kimiyle yıllarca oyalanır..
Sonra bir gün oturur o unutulmuş çiçeğin olduğu çölün ortasına. Ona yoldaş olur.
Anısı gelir, acısı gelir hatırına. Yalnızlığı ve yazgısı gelir..