Hunların gelişi, hem Romalılar hem de Gotlar için tam bir sürpriz oldu - Hunlar çok çirkin, farklı ve insana pek benzemeyen varlıklar olarak tasvir edilmişti. Üstelik ilk zamanlar süvari merkezli savaş taktikleriyle başa çıkmak oldukça güçtü. 4. yüzyıl yazarı Ammianus'a göre, Hunlar:
Aniden küçük gruplara ayrılır (her biri ayrı bir kabile) ve saldırırlar, gevşek nizamda her an her yönden saldırıp hasımlarını yok ederler; olağanüstü hızlı olduklarından, bir mevziye ya da ordugâha saldırdıklarında gereken tedbiri almaya zaman olmaz. Bu yüzden hiç düşünmeden, onlara savaşçıların en korkuncu diyebilirim. Uzak mesafeden, keskin kemik uçlu oklarla saldırırlar [okçu süvari]... Ardından açılan gediklerden hücum edip yaşamlarını hiçe sayarak ellerinde kılıç düşmana cullanırlar. Kement kullanarak hasımlarını hareketsiz hale getirir ve kaçmalarını ya da savaşmalarını engellerler.
Sayfa 128Kitabı okudu
Ostrogotlar Asya ile Avrupa'nun sınır bölgesinde, Don Irmağı'ndan Eflak'a kadar olan sahada hüküm sürüyorlardı. Bölgede sadece bunlar yoktu elbette. Heruller, Slavlar, Baltlar, Meryalar, Mordvin ve Meşçeralar da bulunuyordu ve Gotların idaresi altında yaşıyorlardı. Gotlar, hakimiyet sahalarına girmeye başlayan Hunlar için güçlü bir direnç oluşturmaya hazırdılar. Fakat savaş, onların beklediği gibi göğüs göğse bir muharebe olmaktan uzak kaldı. Hunlar, Got ordusunu ağır bir ok yağmuruna tuttular. Bu yeni savaş taktiği Got ordusunun imhasıyla sonuçlandı. İmparator Ermanarik, ölümü sayesinde bu feci sonu göremedi (374). Gotlar bir süre sonra toparlanmaya çalıştılarsa da 375'te yeniden ağır bir darbe aldılar. Hunlar onların büyük bir bölümünü hakimiyetleri altına alarak askeri bakımdan daha da güçlendiler.
Sayfa 43 - Yeditepe Yayınevi 1. Baskı Ekim 2022Kitabı okudu
Gotlar ve Hunlar savaş alanında el sıkıştılar ve vizigotların teslim olmaları ile Atilla yatıştı
Sayfa 90Kitabı yarım bıraktı
Binyıllardan beri, uygarlıklarımız doğar, gelişir, değişir; yan yana yaşar, karşı karşıya gelir, birbirlerine öykünür, farklılaşır, başkalarının onları taklit etmesine izin verir; ardından, yavaş yavaş ya da aniden yok olur ya da birbirleriyle kaynaşırlar. Roma uygarlığî günün birinde Yunan uygarlığıyla birleşmişti; her biri kendi kişiliğini korumuş, ama bunun yanı sıra Avrupa uygarlığının önemli bir ögesi haline gelen özgün bir bireşim gerçekleştirmişlerdi; ardından Hıristiyanlık çıkageldi–Yahudiliğin ağır bastığı, bir yandan da Mısır, Mezopotamya, daha genel olarak ortadoğu etkilerinin hissedildiği bambaşka bir uygarlığın içinde doğmuştu– ve o da Batı uygarlığının temel öğelerinden birine dönüştü. Sonrasında Asya'dan barbar olarak adlandırılan halklar, Franklar, Almanlar, Hunlar, Vandallar, Gotlar, bütün Germen halkları, Altaylılar, Slavlar, gelip Latinlerle ve Keltlerle karışarak Avrupa uluslarını oluşturdular.
Sayfa 186 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
_Türkler, hür ve bağımsızdırlar. Gururları çok yüksektir. Gururludurlar fakat asilzadelik taslamazlar. Türklerin karakterinde büyük tezatlara rastlanır. Hem sert ve dik başlı hem de yumuşak ve sabırlıdır. Yırtıcılığı İskitlerden, yumuşaklığı da Yunan'dan almışlardır. Fetihçi ve cahil olduklarından bütün uluslara tepeden bakarlar. Aralarında
Hieronymus'un ilkçağ dünyasının yıkılışı karşısında kapıldığı derin duyguyla birlikte, bekâreti korumayı Hunlar, Vandallar ve Gotlar karşısında zafer kazanmaktan daha önemli sayması tuhaftır. Düşünceleri bir kez olsun pratik devlet adamlığına yönelmez; mali sistemin ya da barbarlardan oluşan bir orduya yaslanmanın kötülüklerine bir kez olsun işaret etmez. Aynı şey Ambrosius ve Augustinus için de geçerlidir; Ambrosius'un bir devlet adamı olduğu doğrudur, ama yalnızca Kilise adına. Çağın en iyi ve en zinde bütün beyinleri dünyevi kaygılardan tamamen uzaklaşınca, İmparatorluğun çökmüş olmasına şaşmamak gerek. Diğer yanda, yıkım kaçınılmaz olduysa, Hıristiyan bakış insanlara dayanıklılık kazandırmaya ve dünyevi umutlar tükenince dini umutlarını korumalarını olanaklı kılmaya çok uygundu. St. Augustinus'un en üstün meziyeti, Tanrı Devleti'nde bu bakış açısını ifade etmesiydi.
Sayfa 77Kitabı okudu
3. yüzyıldan itibaren Roma İmparatorluğu'nu tehdit eden Gotlar, Hunlar ve Avarlar, Balkanlar'da kalıcı siyasi ve sosyal yapılar kuramamakla birlikte, istilalarıyla kendilerinden sonra gelen Slavlara zemin hazırlamış oldular; 7. yüzyılın sonunda Karadeniz'den Sava nehrine kadar olan bölge Slav halklarıyla meskun duruma geldi. Bunlardan 7. yüzyılın başlarında Karpatlar8 aşarak Balkanlar'a göç eden Sırp kavmi, Sırbistan'a adını veren ve bu topraklan yurt tutan topluluk oldu. İlk yerleşim alanları olan Tuna ve Sava nehirleri ile Adriyatik kıyıları arasındaki bölge, Bizans İmparatoru Heraclius (610-641) tarafından Avar saldırılarına karşı bir savunma kuşağı oluşturmak maksadıyla Sırplara verilmişti.
Sayfa 17 - Kitap YayıneviKitabı okudu
Monarşist Jacques Mallet Du Pan, 1793'te yayımlanan "Fransız Devriminin Doğası Üzerine" adlı eserinde devrimcileri şöyle nitelemiştir: "Hunlar, Herullar, Vandallar ve Gotlar ne kuzeyden ne de Karadeniz'den gelecekler. Onlar tam merkezde, aramızdalar." Kabile ismi "Vandallar" ve buradan türettikleri "Vandalizm" sözcüğü, aşağılayıcı anlamlarını o zaman aldı.
Sayfa 110Kitabı okudu
Kabileler ilk başta devletin idari bir icadından ibaretti. Kabileler
devletlerin bittiği yerde başlıyordu. "Kabile"nin zıt anlamlısı "köylü",
yani devletin tebaası olan kişiydi. Kabileliğin her şeyden öte devlet
ile bir ilişki tarzı olduğunu en iyi gösteren örnek, Romalıların ken-
dilerinden kopmuş ve isyan etmiş vilayetlerdeki halkları tarif etmek
için onları tekrar eski kabile isimleriyle çağırmalarıydı. Devletlerle
imparatorlukları tehdit etmiş, dolayısıyla tarih kitaplarına girebilmiş
barbarların ayırt edici isimler taşıması (Amoriler, İskitler, Hiung-nu,
Moğollar, Alamanniler, Hunlar, Gotlar, Çungarlar), eldeki olgularla
hemen hiç uyuşmayan bir birlik ve kültürel kimliğin varlığını yansıt-
maktadır. Bu gruplar kısa süreliğine askeri amaçlarla bir araya gelmiş,
tehdit altındaki devletin birer "halk" olarak tanımladığı birbirinden
farklı kavimlerden oluşan gevşek konfederasyonlardı. Özellikle göçebe
hayvancıların son derece esnek akrabalık yapıları vardı. Bu da mevcut
otlaklar, besi hayvanlarının sayısı ve askeri görevler de dahil olmak
üzere önlerindeki işlere göre grup üyelerini toplayıp dağıtmalarına
imkan vermekteydi. Devletler gibi onlar da çoğu kez insan gücüne açtı ve bundan ötürü sığınmacıları veya tutsakları hemen akrabalık yapılarına dahil ediyorlardı.
Sayfa 205Kitabı okudu
Gotlar ve Vandallar kılıç ustası, Hunlar harikulade okçular, Sueviler iyi piyade, Alanlar ağır silahlı, Heruliler hafif silahlıydı.
Sayfa 151Kitabı okudu
"Türkler istilacı."
Konstantinopolis artık Batı'dan Gotlar, Franklar, Keltler, Alanlar ve Hunlar; Doğu'da putperest Slavlar, Zerdüşt Persler ve daha sonra da Müslüman Araplar ile Türkler tarafından gerçekleştirilen yeni barbar istilalarına karşı Hıristiyan medeniyetinin ve dininin son kalesi olmuştu.
Büyük olasılıkla Hunların (hiung-nu), Çin'den Hazar Denizi'ne doğru itilmesiyle başlayan Völkerwanderung (kavimler göçü), onları -yine bir olasılıkla hastalık yüzünden- Batı'ya göçe zorladı. Önce Alanlar ile karşılaştılar, dağıttılar ve bir kısmıyla da Gotlara karşı yürüdüler. Gotlar Kuzey'den nehir yataklarını takip ederek Karadeniz'e indi; Hunlar ve Alanlar ile dolu araziden de Roma bölgesine kaçıp bir süre Tuna'da konakladı.
Sayfa 142Kitabı okudu
Hunlar
SAHİP OLDUĞUM HER ŞEYİ YANIMDA TAŞIYORUM81
Yoksul Hun, Scythia Denizi'nin sefil sakini,82
hiç dinmeyen ayazla mosmor kesilmiş uzuvları,
hiç bilmez Ceres'in bereketini, Lyaeus'un hediyelerini,83
ama paha biçilmez bir battaniyenin sahibi.
81 Her şeyini yitiren filozof Bias ve Stilpo tarafından dile getirilen bu ifade için bkz. Cicero, Paradoxa Stoicorum, 1. 8.; Seneca, Epistulae Morales, 9. 19. Ayrıca Simonides'in de bir deniz kazasında aynı ifadeyi kullandığı bilinir. Bkz. Phaedrus, 4. 22. 14.
82 Pontus Scythius: Karadeniz için kullanılan bir ifade. Tarihte Syctialılardan itibaren Gotlar ve Hunlar gibi değişik kavimlerin yaşam sürdüğü bölgedir.
83 Tahıl ve şaraptan söz ediliyor. Ceres (Demeter) insanoğluna tarımı öğreten, bolluk ve bereket tanrıçasıdır; Lyaeus ise şarap tanrısı Dionysus'un 'dertten arındırıcı' anlamına gelen bir lakabıdır."
Sayfa 97 - SİMGE 37Kitabı okudu
