Bir pencere yeter bana bir tek pencere
Bilince ve bakışa ve suskunluğa
İşte öylesine boy atmış ki ceviz fidanı
Anlatabilir artık genç yapraklarına tüm bir duvarı
Ve sor aynadan
Adını kurtarıcının
Ve işte senden daha yalnız değil mi
Ayaklarının altında titreyen yeryüzü?
Yıkıntı elçiliğini, peygamberler
Kendileriyle birlikte getirmediler mi çağımıza?
Ve yankıları değil mi o kutsal metinlerin
Bu patlamalar art arda
Bu zehirli bulutlar?
Ey dost, ey kardeş, ey herkes!
Yazın tarihini gül soykırımının
Aya vardığınızda!
Nice kâkül nice mû sünbül-i gül-bûdur bu ..
Dil-i uşşâkı perîşân idici budur bu ..
Ne gönül kodı ne göz zülf ü ruh u ‘ârız-ı dost ..
Oda yanmaz suya batmaz nice câdûdur bu ..
Umarın haşrda cân oynaduğumdan tuyalar ..
Mâh-rûlar diyeler birbirine odur bu ..
Yüri yıllarla yilersen yetemezsin ey dil ..
Şol cihetden ki perî şîvelü âhûdur bu ..
PENCERE
Bir pencere, bakmaya
Bir pencere, duymaya
Bir pencere, yeryüzünün yüreğine ulaşan tıpkı bir kuyu gibi
Tekrarlanan mavi şefkatin enginlerine açılan.
Yalnızlığın küçücük ellerini
Cömert yıldızların verdiği gece bahşişi kokularıyla
Dolduran bir pencere
Belki de konuk etmek için güneşi şamdan çiçeklerinin gurbetine
Bir pencere,