Gülbahar gerilmiş yay gibiydi ve sevdadan çıldırıyordu. Bir şey gerçekse o da ortada inkar edilemez bir değişikliğin olduğuydu ve Ahmet kendisine eskisi gibi, ilk karşılaştıkları günkü gibi davranmıyordu. Biraz soğuk, çok öfkeli, çok düşünceli. Neydi, niçindi, bu Ahmetteki değişiklik?
Gülbahar hiç ayrılmak istemiyor, gün batıncaya kadar burada, böylece susarak, Ahmedin elini tutmanın korkunç tadını sürdürmek istiyordu.
Gülbahar önüne geçilmez bir coşkunlukla düşünüyordu her şeyi. Sevgiyi, umutsuzluğu, ölümü, ayrılığı, zulmü. Her duygusu dizgin tanımaz bir şahlanış içindeydi.
Gülbahar Ahmedi çok eskilerden tanır gibiydi. Sanki birlikte doğmuşlar, birlikte büyümüşlerdi. Öylesine aşinalık duyuyordu ona... Belki düğünlerde dermeklerde, yaylada avda... Belki belki, kim bilir. Düşlerinde görmüştü belki de... Oylesine bildik, öylesine yakın.
Gülbahar orta boylu, dolgundu. Duru, açık bir teni vardı. Buğday benizliydi. O, kız kardeşlerinden başka türlüydü. Ağrıdağı kadınları gibi üst üste dökmeli fistanlar giyer, saçla- rını kırk örgü yapardı. Gerdanlığı altındı. Ayak bileklerine Ağrıdağı kadınları gibi altın, inci, zümrüt halhallar takardı.
(Yavuz Sultan Selim’in annesi) Gülbahar bir yazı, mektup veya günlük bırakmadı. Bu tür birinci ağızdan kayıtların yokluğunda, hayatı ve dünya görüşünü belgeleyen vakfına sahip olduğumuz için şanslıyız, çünkü onun geçmiş biliminsanları tarafından tamamen tanınmayan başarıları bizim ilgimizi hak ediyor. Gülbahar’ın ebediyen bağışladığı binalar onun kişiliğini ve merakını açığa çıkarıyor. Öncelikle, Trabzon’un yoksul kesimini önemsediği anlaşılıyor. İmarethanesi açların karnını doyurdu, medresesi çocuklara ücretsiz eğitim verdi, inşa ettiği kütüphane içeri giren herkese bilgi sağladı.
Sayfa 92Kitabı okudu
124 syf.
10/10 puan verdi
·
Liked
Efsane ile başlayıp efsane ile biten roman. Genelde efsane ile başlayıp klasik sonlar olur burada nerde başladı ise orada bitiyor.
Aşk engel tanımaz mı? Gülbahar ile Ahmet’in aşkı önünde engeller yok olurken görünmeyen engel nasıl var olur! 
Yaşar Kemal’in ortak bilinçdışı tekniği ile yazdığı ya da bir halk ozanı gibi hitap ettiği bizlerin hayran olarak dinlediği bir hikaye. Efsanede şu an bizlerinde yaşadığı “Ne derler? Korkusu” ve “Korkuyor derler” (korkuyorken bile) hikayedeki aşk çemberi etrafında dönen korku ve öğretilmiş çaresizlik,doğa ile aşk ile iç içe bir renk gibi anlatılmış. Yaşar Kemal bir mavi anlattı aklımda yepyeni bir mavi oluştu. Yeni renkler keşfetmek isteyenlere keyifli okumalar diliyorum.
"Asla iki kişilik bir alfabesi olmayacaktı. O, bir tek yalnızlık alfabesinde yazıp çizecekti."
***İngilizler hatalıyı susarak cezalandırırdı. Türk kültüründe de hatalının hatası yüzüne vurulmazdı.