Kitapta geçen kişilerin yani Fesleğen ile Seyyah’ın, kitabın yazarı Hikmet Anıl Öztekin ve eşi Şennur Öztekin olduğu gayet aşikâr. Yani yazarı ve eşini takip etmeyenler bile anlar kendilerinden bahsettiklerini. Kitabın çok reklamı yapıldı ilk çıktığında. Çok övüldü vs. Ben de ilk çıktığı zaman almıştım fakat yeni okuyabildim. Hatta başlayıp yarım bıraktığım bi kitaptı. Fazla edebî bir dille yazıldığı için midir yoksa kendilerinden bahsettikleri için midir bilmem, fazla ütopik geldi. Kendilerini Leyla ile Mecnun hikayesine bağdaştırdıkları yerse tam bir fiyasko. Baktığınız zaman Leyla ile Mecnun mu kendi aşklarını efsaneleştirmiştir yoksa onların etrafında bulunan halk mı? Sorsanız herkes aşık, herkes Leyla, herkes Mecnun! Ama kime göre neye göre orası tartışılır. Belki kendilerinden değil de bi başkasından bahsediyor olsalardı bu kadar ütopik gelmezdi. Sonuçta objektif bir bakış açısı var diye bi savunma yapılabilirdi. Tabiki kitapta beğendiğim cümleler, harika ve öğretici hikayeler de mevcut. Fakat genel anlamda tavsiye edebileceğim bir kitap asla değil. Son olarak da İstanbul’da Seyyah’la saatlerce muhabbet edip, Konya’da evinin bahçesinde bi erkek görüp başı önünde hızlıca yanından geçtiği kişinin de seyyah olması ironisiyle güldürdünüz…
Leman Veli
