Acısı hiç dinmemişti. Kim ne söylerse söylesin, zaman ilaç değildi. Acıyı bastırmıyor, hiçbir şeyi unutturmuyordu. Ezel, Melek için nefes alıyor ve bu yüzden hayat hâlâ yaşamaya değermiş gibi davranıyordu. Yaptığı koca bir sahtekarlıktı.
Yüzündeki gülüşlerin çoğu sahteydi, bakışlarındaki ışığın hepsi geçmişin karanlık bir gölgesiydi.
Onu özlüyordu....