- İnsan fizik sahada müspet ve menfi arasındaki zıtlığı uzlaştırarak elektrik ışığını elde ediyor. Tabiatın bu yıkıcı kuvveti insanın elinde fayda vericidir. Fizik sahada böyle. Fakat içine insan ruhunun karıştığı sosyal hayat sahasında bütün zıtlıkların barışması mümkün olmuyor. Yalan o zaman müspet ve menfi kutuplardan birinin muvakkat bir zaman için örtmek suretiyle zıtlığı ortadan kaldırır. Tabii muvakkat bir zaman için.
- Buna da bir misal söyle.
- İşte zavallı Aydın. Bir yanda onun ağır bir hastalık tehlikesi içinde oluşu, öte yanda analık şefkatinin isyanı kutuplaşıyor. Sen bu zıtlığı ortadan kaldırmak için, doktorun kolunu dürtüyor ve tehlikenin üstüne yalanın yorganını örtüyorsun. Halbuki, realitenin hoyrat eli, bir gün o yorganı ansızın kaldırıverince, zıtlık en vahim neticeleriyle ortaya çıkacaktır.
Sayfa 71 - 72 / Ötüken NeşriyatKitabı okudu
Müthiş tespit
“Taşradan, köyden gelmiş insanlar büyük şehirde sefalet içine düşüp kahrolsalar da hallerine gülemez. Haline gülmek, şehirli yoksulların meziyetidir! Köyden gelmiş yoksul çocukların ilk işi servet sahibi olmak, tutunmaktır. Tutunmak-tutunamamak edebiyatı bu ülkede iyi iş yapıyor hâlâ. Aydın Doğanlar, Sabancılar hâlâ benim köşklerim, villalarım var övünmesi içindeler, yaşama sevinçleri servettir. Bunların yazarları ülkemizin sefaletine, çelişkilerine rağmen “halimize gülecek” ironiyi, edebiyatı asla geliştiremezler, çünkü dertleri tutunmak-tutunamamaktır. Cumhuriyetin ilk yıllarında Falih Rıfkılar, Yakup Kadriler, Hüseyin Cahitler müthiş yazarlardı, küçücük taşra kasabasının karton-makas devrimlerine büyük bir imparatorluktan gelmişlerdi, “halimizi biliyorlardı”, çünkü yoksul küçük kasaba Ankara’nın değil, imparatorluğun çocuklarıydı. Köyden gelmiş zenginlerimiz, yazarlarımız, öküz iştahlarının kara bayrağıyla her bir kuruma saldırıp barbarca yağmalarlar, servetlerini kaybetmesinler, korkunç azaplar duyarlar. Şehirli yoksulların korkunç azabı da, bir gün halimizi anlatacağımız eş, dostun, okuyucunun kaybolmasıdır.”
O, həqiqətin elə bir məqamı ki, o məqamda həqiqət özü yalandır.
O, ədalətin elə bir həddi ki, o həddə ədalət də nalandır.
O, məhəbbətin elə bir səddi ki, ona aşiq olmaq şirkə aparar adamı. Deyərlər, "Gözün aydın, keçdin bütün sərhəddi". Bir şey də var, əlbəttə, Eşqdə dəlilik qaçılmaz, Aşiqdə küfr imandan - anlaşılmaz.
Biz səni böylə sevdik, ey bütün dövrlərin ən gerçək günəşi, işığı, istisi, ey İslamın hamisi, ey bütün zamanların və məkanların Hüseyn Əfəndisi. Sənə and verirəm qəlbimizdəki bu müqəddəs yerinin xatirinə, Allahdan bizə bağışlanmaq dilərsən. Deyərsən ki, "Onlar sənə şərik qoşmurdular. Əsla. Sadəcə, belə sevə bilirdilər məni..."
Ey hər şeyi bilən və görən Allah. Bütün pisliklərdən sənə və Hüseyn eşqimizə sığınırıq. Bizi tənhalıqla imtahana çəkmə. Səndən xahiş edirəm, bizi doğru yola yönləndir - xilas olmuşların yoluna.
Biz, ölümlərin ən şərafətlisinə, ən dirilişlisinə yas tutarıq yüz illərdir. Yas tutarıq ki, bəlkə nicat tapaq. Amma nicata təkcə yas tutmaqlıqla varılmaz. Biz İmam Hüseyn, Əhli-Beyt məktəbinin prinsipləriylə yaşamalı, onların ədalətinə tapınmalıyız. Bir düşünəlim, gündəlik həyatımızda nə qədər iştirak edir Kərbəla? Biz gün ərzində neçə dəfə İmam Hüseyn yolunun heç olmasa kandarından keçə bilirik? Ümumiyyətlə, ömrümüzdə bircə dəfə də olsun o yolun tozuna layiq olmuşuqmu? Allah necə haqdı!