Acı ne kadar derinde olsa da zamanla tüm çiçekler güneşe döner yüzünü..
acı ne kadar derinde olsa da, zamanla tüm çiçekler güneşe döner yüzünü...(sarah jio, gündüzsefası)
“Collin’in dünyası Penny’in etrafında dönerdi. Onun için her şeyini tehlikeye atmaya hazırdı. Bunu yalnızca birini sevdiğin zaman yaparsın.”
Hep bir yelkenliyle dünyayı gezmeyi, buradan ayrılıp liman limana dolaşmayı, güneşin tenimin bronzlaştırmasına izin vermeyi hayal etmişimdir.
Anılarımın bir parçası olmak istediğini anlayabiliyordum. Yine de birinin şahsi bahçesinde dolaşan ve çiçekleri çiğnememeye dikkat eden biri gibiydi.
Sayfa 285 - Arkadya yayınlarıKitabı okudu
Artık bir kuş olmak, yağmura ve fırtınaya karşı kanat çırpmak istiyordum. Güne güneşle birlikte çiçeklerini açan ve ne olursa olsun ışıldamaya hazır bir gündüzsefasının hevesiyle başlamak istiyordum.
Sayfa 234 - Arkadya yayınlarıKitabı okudu
"Herkesin, her şeyin, bu hayatta bir amacı var. Sen, ben, bu küçük gündüzsefası. Hepimiz birbirimize bağlıyız... Bizim görevimiz, yapbozun parçalarının birbirine uymadığını hissettiğimiz anlarda bile bunu unutmamak ve her şeyin nasıl bir arada yürüdüğünü fark etmektir."
Sayfa 303 - Yirmi Dokuzuncu Bölüm, PennyKitabı okudu
Bir an için durup, insanların kan güdecek birini, bir yeri yada bir şeyi seçmelerinin nedenini düşündüm
Sayfa 85 - Arkadya yayınları, Ada karakteriKitabı okudu
"Acı ne kadar derinde olsa da zamanla tüm çiçekler güneşe döner yüzünü."
"Gölün ortasında, tek başına kanodaydım. Soğuk bir kasım günüydü. Göle açılmadan önce hava açıktı. Ama sonra kapandı ve bir anda yağmaya başladı. Bilirsin, sağanak ve iliklere işleyen bir soğuk. Geri dönmeye karar verdim. Sabah gezintimi mahvettiği için gökyüzüne lanet ediyordum. O zamanlar her şeye lanet ediyordum," diyerek kendi kendine gülümsedi. "Derken bir şey fark ettim. Gökyüzüne baktım. Yağmur yağıyordu ve kuşlar hepsi dışarıda kanat çırpıyor ve bir o yana, bir bu yana uçuyorlardı. O zamana dek kuşların yağmurdan etkilenmediklerini hiç fark etmemiştim. Umurlarında bile değildi. Belki yağmur tüylerine değdiğinde biraz kabarıp silkeleniyorlardı. Belki yuvalarına dönüp bulutlar geçene dek beklemeye karar veriyorlardı. Ama bağırıp, lanet edip, karşı çıkıyorlar mıydı? Hayır. Kabulleniyorlardı. Her zaman yaptıkları gibi cıvıldayıp şarkı söylüyorlardı. Ufak bir fırtınanın günlerini, hayatlarını mahvetmesine izin vermiyorlardı." Bir iç çekerek bana döndü. "Sana saçma gelebilir, ama o gün göldeyken, bir kuş gibi olmak istediğimi fark ettim. Beni dibe sürükleyen koşullardan fazlasıyla etkilenmeye bir son vermek istedim."
Sayfa 231Kitabı okudu
