Cemal Süreyya'nın "Cumhuriyet Gibi Kadın" diyerek tanımladığı Nahit Hanım'ın yaşam öyküsü, Osman Balcıgil'in kalemiyle yeniden hayat bulmuş.
İstanbul'da ailesiyle
Bu kitaba kahkaha atmak amacı ile başlamıştım lakin tam tersi oldu. Ağlamaktan, bazı bölümlerin ağırlığı ile okumaya ara verdiğim çok oldu. Kadın cinayetlerine bu kadar sayfa yer verildiği için hem çok mutlu hem de çok üzgünüm. Özgecan... O olayı anlayamayacak kadar dış dünya ile alakam yoktu. Bir fanusta gibiydim ama tek bir haber bile beni üzmüştü tam olarak ne olduğunu bilmesem de... Yaşım ilerledikçe, maalesef bu olaylar son bulmadığı için her kadın için canım çok fazla yandı. Yine ve yine maalesef ismini unuttuğumuz kadınlar çok fazla ama benim asla ama asla unutamadığım o ses... Emine Bulut'un kızının anne diye haykırışları... O görüntü bende çok büyük.... Umarım kadın ( tabi ki erkekler için de geçerli lakin günümüzde kadınlar çoğunluk olduğu için böyle dedim) cinayetlerinin, taciz ve tecavüzlerin olmadığı bir ülke oluruz... Güzel günler inşallah bizi bekliyor....
Sırf yetersiz biri olduğum düşüncesinde kaybolmamalıyım. Hala bir şansa sahip değil miyim? Eksik de olsam iyilik yapıp, güzellikle konuşamaz mıyım? Hayal kırıklığına sebep olan ben de bazen, sadece bazen iyi bir insan olamaz mıyım? Böyle düşününce yeniden hayat buluyor, gelecek günler için sabırsızlanmaya başlıyorum.