“Aydın olmak için önce insan olmak lâzım. İnsan mukaddesi olandır, insan hırlaşmaz, konuşur, maruz kalmaz, seçer. Aydın, kendi kafasıyla düşünen, kendi gönlüyle hisseden kişi. Aydını yapan: ‘uyanık bir şuur, tetikte bir dikkat ve hakikatin bütününü kucaklamaya çalışan bir tecessüs.”
""İyi bir edebiyatın görevi, politik çatışmalarda kullanılabilecek kötü bir silah olmak değil, edebî ölçüleri hiçbir zaman ihmal etmeden, insanoğluna insani özelliklerini ve duygularını hatırlatarak onun haksızlıklara, kaba güce ve zorbalıklara rağmen yaşamını sürdürmesine ve umudunu yitirmemesine yardımcı olmaktır."
Sayfa 90 - İttaki yayınları 2018Kitabı okuyor
"Beynimiz belirli bir anda günlük yaşamın çeşitli sorunlarını çözmeye çalışan birçok bağımsız sinir şebekesinden oluşur. Ancak kendimizi bir şebeke demeti gibi değil, beyindeki tek bir zihin gibi hissederiz."
"Hisar! Evimde ne işin var? Senin burada olmaman gerekiyordu!"
"Ben, bana ait olanı almak için gelmiştim sadece."
"Neymiş o sana ait olan şey?"
"Günlük. Günlüğü alacaktım."
"Evin bu hâli ne? Bunların hepsini sana nefret kusulan bir günlüğü almak için mi yaptın?"
Sana nefret kusulan günlük. Annem bana nefret mi kusuyordu? O günlükte sadece nefret mi vardı? Hiç mi sevgi yoktu?
Sayfa 444 - Ren yayınlarıKitabı okudu
Arzuları hiç değişmemişti, sağlam ve kekremsi, geçmiştekilerden, yani onları terk etmiş olduğum dönemlerden ne daha az ne de daha fazla yavandılar. Kişiler değişmişti ama düşünceler hep aynıydı. Hâlâ, her zamanki gibi, kimi gidip az çok tıpta otlanıyordu, kimi de bir parça kimya alıyordu ya da Hukuk hapı, toplu zooloji, iyi kötü hep aynı saatlerde, mahallenin öbür ucunda. Sınıflarının üstünden geçerken savaş onların içinde hiçbir şeyi harekete geçirmemişti, onların düşlerine bulaşmaya kalktığınızda da, sırf sempatiklik olsun diye, sizi doğrudan doğruya kendi kırklı yaşlarına götürüyorlardı. Böylece de kendilerine bir mutluluk yaratmayı hedefleyen sebatkâr tasarruflar için yirmi yıllık, yani iki yüz kırk aylık bir hedef koyuyorlardı önlerine.
Harcıâlem bir görüntüydü onların gözünde mutluluğu, aynı zamanda da başarıyı simgeleyen, hem de gayet kademeli, özenIi bir başarıyı. Onlar kendilerini son kertede, fazla kalabalık olmamakla birlikte akıllara durgunluk verecek derecede değerli, eşsiz bir ailenin ilgi merkezi olarak düşlüyorlardı. Oysa neredeyse dönüp de söz konusu ailelerinin suratına bile bakmış değillerdi. Ne gereği var. Aile dediğin her işe yarar, suratına bakılmaktan gayri. Her şey bir tarafa, babanın gücü, mutluluğu, ailesini asla suratına bakmadan öpmektir, bu onun şiiridir.
Yenilik niyetine yapıp edecekleri, yanlarında drahomalı eşleri, arabayla Nice’e gitmekten ibaretti, bir de banka havaleleri için ola ki çek kullanmayı benimsemek. Ruhun utanılası yönleri için de, herhalde bir gün eşlerini de götürmek randevu evine. O kadar. Dünyanın gerisi günlük gazetelerin içine hapsedilmiştir ve polis nezaretindedir.
Sayfa 397Kitabı okuyor
