Hiç mecali yoktu.
Kırk yedinci yaş günü, tükenmekte olan yaşamında eksilen bir günden başka hiçbir anlam taşımadı. Frida bunun bilincindeydi.
Hiç mecali yoktu. Hiç ama hiç mecali yoktu.
"Akciğer ambolisi." 13 Temmuz 1954'te sabaha karşı Frida'yı yatağında cansız bulan doktorların son teşhisleri buydu.
Son tablosu... İştah açıcı, kesilmiş, kırmızı karpuzlar: Yaşasın Yaşam adında bir natürmort.
Son sözleri, güncesine yazdığı şu cümleydi:
"Çıkış yolunun güzel olacağını ve asla geri dönmeyeceğimi umarım."
Sayfa 301 - Everest YayınlarıKitabı okudu
O gece güzel bir rüya gibi aklına düştükçe hep öyle düşünecek Ramazan. Aşık olunca birleşiyor insan. Öbürlerinde düzüyordu vazife icabı.
Ali ile Ramazan ilk o gece; Müdürbey'in çekyatında sabaha kadar habire birleşiyorlar.
Bir oluyorlar: Ali ile Ramazan oluyorlar. Sonsuza kadar. KIsacık sonsuzlarının sonuna kadar.
Sayfa 51
Hep yanıldı ve yenilgilere uğradı
ama atıldı yine de yeni serüvenlere
Vakti olmadı acıların hesabını tutmaya
durup beklemeye, geri dönmelere vakti olmadı
Yangınlarla geçti ömrü ve hep yalnızdı
– ki onlar daima birer yalnızdırlar
Nerde doğmuştu ve ne zaman kopup
gitmişti o kentten anımsamıyor artık
Hangi sokaktaydı ilk sevgili ve hala
sürüp gider
… +42
Nihayet insanlık da öldu. Haber aldığımıza göre, uzun zamandır amansız bir hastalıkla pençeleşen insanlık, dün hayata gözlerini yummuştur. Bazı arkadaşlarımız önce bu habere inanmak istememişler ve uzun süre, 'Yahu insanlık öldü mü?" diye mırıldanmaktan kendilerini alamamışlardır. Bu nedenle gazetelerinde, 'Insanlık öldü mü?'
Sayfa 255Kitabı okudu
