'Keşke daha önce okusaymışım' ile 'iyi ki şimdi okumuşum' dediğim beni arada bırakan bir kitaptı. Kitap genel olarak nereye ait olduğu kişinin zihnine bırakılmış bir yerde geçiyor. Burada ne ülke adı, ne insan adı, ne memleket adı geçiyor. Kişiler: yazar, başkan, başkanın adamları, sakat çocuk, bakkal, noter gibi adlarla anılıyor. Lara var anlatıcının sevgilisi, onun da adını anlatıcı koyuyor zaten.
Güzel adalarında mutluluk içinde yaşayan insanların diktatörlükle ile birlikte neler yaşadığını, o sürecin nasıl ilerlediğini, fikir beyan etme özgürlüğünün nasıl elden alındığını ve sonrasındaki trajik olayları anlatıyor.
İnsanların yani seçmenlerin bu süreçteki hatalarında kendimizi, kendi insanlarımızı bulabiliriz. Ekolojik dengenin önemine de büyük ölçüde değinilmiş bu kitabın son yorumlarından ikisini yazacağım.
●Son Ada'yı dinsel ya da seküler bir çeşit faşizmin Türkiye'yi ya da bir ülkeyi ele geçirip bitirşinin öyküsü olarak da okuyabilirsiniz.
●"Peki, biz bütün bunların gerçeğini göz göre göre nasıl yaşadık yıllarca?" İşte kucağınızda kocaman bir taş gibi bu soruyla baş başa kalıyorsunuz kitabın kapağını kapatınca.
