İnsanın hayatın da önemli insanlar vardır. Bunun en başında doğduğu andan itibaren gördüğü, beraber yaşadığı insanlar onun için ayrı bir yer tutar. İnsan hayatı boyunca anne ve babasını unutamaz . Jean Louis Fournier de on beş yaşında babasını kaybetmiş. Alkolik bir doktor olan babası ev hayatın da çok iyi bir baba olmasa da , dışarı da (bistro da) takılmayı çok sevse de baba babadır. Günahıyla sevabıyla bir çocuk için baba babadır. Hatta isterse evlenip çoluk çocuğa karışSın insan , yaşı kaç yaşında olursa olsun baba babadır insan için. Kitap da çocuğun gözünden babası anlatılmış, mükemmel bir dil kullanılmış, insan hüzünleniyor . Kendi yaşamını düşünüyor. Belki bu kitabı bu kadar sevmemin nedeni kendi yaşamından bir şeyler bulmam olsa gerek, yaşanmış ve yaşanabilecek şeyler insanı acıtıyor insanı özlem duyuyor insan sevdiklerimizi yitirmenin ağırlığı insanı eziyor . Daha güzel şeyler umarken.harika bir eser şiddetle tavsiye ederim
