"Toplum, sanatçılardan esin ateşi ister; halkın zevki ve sanat coşkusu için dolup taşan bu ateş, eninde sonunda elbette kendilerini yakıp kavuracaktır. O zaman onlara acınır, başlarına gelen yıkımları, belaları haber aldıktan sonra akşam yuvasına dönen iyi bir kentsoylu, temiz yürekli, uysal karısına:
- Biliyor musun, der, o güzel sesli kız yok mu, üzüntüden öldü. O güzel şeyler söyleyen ünlü şair de kendi canına kıydı. İkisine de yazık oldu kadınım...Bütün bu insanların sonları kötü oluyor. Mutlu olanlar, yine bizim gibi sıradan insanlar..."
Sayfa 95Kitabı okudu
Atatürk'ün Adalet'i...
Yaşlı kadın yatağından kalktı. Sabah ezanının insan ruhuna huzur veren sesi oda içinde yankılanıyordu. 88 yaşından beklenmeyecek bir çeviklikle pencereye doğru yöneldi. Pencereyi açması ile birlikte odaya ezan sesi ile birlikte baharın güzel kokusu ve kuş cıvıltıları doluştu. Penceresinden gözüken Kurtuluş Parkına bakarak
Sıcacık bir kahve. Ateşin hemen yanında yorgana iyice sarınmak. Sayısız, un tanesi gibi yıldızın serpiştirildiği kapkara gece.
" Bugün Rosinha, sana hiç işitmediğin bir hikaye anlatacağım."
"Bir varmış bir yokmuş, diye mi başlıyor?"
"Bu kez değil."
"Yazık, çünkü insanların anlattıkları şeyler 'bir varmış bir yokmuş'la başladı mı daha güzel oluyor."
Bir başlangıç yapayım diyorum. Hani derler ya "hayatıma temiz bi sayfa açacağım". Hıh işte ben de diyorum. Bazen öyle bir güç, güven, azim, mutluluk, huzur geliyor ki içim kıpır kıpır oluyor. Zorlasam bu enerjiyle çok güzel şeyler yapabilirim. Birçok zor durumda olan insana, çocuğa, yaşlıya, kendime yardım edebilirim.Ama çok değil biraz sonra içim öyle bir kasvet, hüzün, ümitsizlik ve daha pek çok karanlık duygu ile öyle bir kaplanıyor ki dünya başıma yıkılıyor. Sanki az önceki ben, ben değilmişim, o güzel enerjiyle dolmamış, o güzel hayalleri kurmamışım. Sanki o anı yaşamamışım gibi.Anlayacağınız bu gel-git'lerle başım dertte. Ben nasıl mutlu olacağım içim bu kadar karanlıkken? Bir öyleyim bir böyle!?