Güzel laflı istanbullar
@guzellafliistanbullar
Kendimi bir kaç cümleyle anlatabilecek kabiliyette değilim.
İstanbul
7 okur puanı
Nisan 2020 tarihinde katıldı
Günlüğüm
Bu arada kimse benimle oynamıyor diye ağlayan çocuk sen büyü hele bak ne oyunlar oynacaklar seninle. Anlamıyor kimse. Kimse anlamadı. Gerçi bir insanın yaşadığı acıyı başka bir insanın anlamasını beklemek tamamıyla bir ütopik düşünce olurdu. Sözgelimi sadece “acını anlıyorum” der. Hepsi bu. Bazen keşkeler dolanıyor dilimde. Artık hayal kurmaya başladığımda zaten olmayacağı dank ediyor. Bu çok acınası bir durum. Tanrı rahmetini tutunamayanlardan esirgemesin.
Günlüğüm
Şiirler söylemek istiyorum size. En tatlı ümitler içinde. İstiyorum ki korkutmasın sizi mezarlık. Göreceksiniz; o kadar, o kadar da can sıkıcı değildir benimle arkadaşlık. Ben rivayete göre Allah’ın talihsiz kulu, yirmi birinci yüzyılın eli ayağı bağlı, zavallı şairi Üsküdar’lı Şükriye hanımın ilk oğlu. Şiirler söylemek istiyorum size, siz sevgili insan kardeşlerime. Sevgili insan kardeşlerim; size bütün kalbimle teşekkür ederim. Ellerinizin yardımıyla saçlarımı tarıyorum her sabah. Siz kitaplara yazmasaydınız ben nerden bilecektim iki kere ikinin dört ettiğini. Ve gökyüzünü yatağımdan seyredebilir miydim böyle aklınıza gelmeseydi bu pencereyi açmak odama. Ah biliyorum, biliyorum bir gün gelirde ölürsem omuzlarınızda gidecek cenazem. Size teşekkür ederim şimdiden.
Günlüğüm
Çiçeklere su verirken bu sabah, yüzleri gülmüyordu. Sanırım çiçekler de her gün hayat dolu olacaklar değildir her halde diye düşündüm. Sonra sağıma baktım, biraz sol yamacıma baktım. Ters giden bir şey vardı, hissediyordum. Çiçekler, çiçeklere su verdim. Ne yapıyordum ben? Burası ev olduğuna göre, mutfakta da sen varsın. Öyle değil mi? Mutfak.! Ters giden bir şey var, hala hissediyorum. Ben normalde sabah uyanır kahvaltı hazırlar, o sırada o da çok sevdiği çiçekleri suluyor olurdu. O? Ben? Ters giden bir şey, hissediyorum. Bulamıyorum...
Okur Takip Önerileri
Günlüğüm
Ey kalbim.! Ey suları usul usul yükselen gizli deniz. Sana sesleniyorum düş kırıklıklarıyla dolu çetrefilli kalbim. Evet bizzat kendim bir düş kırıklığıyım. Birileri beni duysun, göçüyorum bu hayattan. İnsanları yoran yaşadıkları hayat değil, taşıdıkları maskelerdir, der şairin biri. Maskeden midir bilmem ama çok yoruldum. O kadar düzeltici ve yerine getiriciydi ki yaşamak, tüm yorgunluğumu alıp götürüyordu. Yaşamdan emekli olduğumuza göre artık yorulmak düşer başa. Sevgili insan Kardeşlerim biliyorum. Biliyorum, olurda bir gün ölürsem; omuzlarınızda gidicek cenazem. Size teşekkür ederim şimdiden.
Günlüğüm
“Kaç yaşındasın?” Tuhaf, alabildiğince tuhaf bir soru. Öyle değil mi sevgili insan kardeşlerim. Beden yaşım mühim mi bilmem lakin ruh yaşım üç haneye dayandı. Yaş bu kadar önemli midir? Mühim olan his değil midir? Nasıl unuturum güzeldi yaşamak, fakat hakkı varmış şairin; hatıralarda dal istiyor kuşlar gibi konacak...
Günlüğüm
Dur.! İnsan bazen dur diyemiyor, öyle değil mi sevgili insan kardeşlerim? Aslında çok basit söyleniyor “dur”. Bakmayın siz benim öyle hüzünlü şeyler yazdığıma. Ben çok gülerim . Ve kimse yalan olduğunu anlayamaz. “Dur” yazmak kolay. Bu arada sevgili insan kardeşlerim, hüzünlü şeyler yazdığıma bakmayın dedim ama yine de insan Dur’amıyor yazıyor işte.
Günlüğüm
Benim acım öyle bir acı ki sevgili insan kardeşlerim, artık ne şiirlere yaraşır nede dile yanaşır. Bir acı ki düşman başına. Parasızlık desem değil, gönül işleri desem değil. Dedim ya ne şiire dökebiliyorum ne de konuşabiliyorum. Ah denizleri kurutan yüreğim, nasıl dayanabildin bunca sene? Tanrım madem beni böyle sınayacaksın, en başında kulağıma fısıldasan yeterdi. Seni sevmiyorum ben, diye. Biliyorum tanrım, aman lüzumu yok. Kapının yerini biliyorum...
Günlüğüm
Sevgili insan kardeşlerim; ben bir acayip oldum. Gözüm kimseyi görmüyor, kimsenin kapımı çalmasını istemiyorum. Kaç yaşına geldim. Ne bir demet gül aldım, ne de bir demet gül verdim. Acaba Tanrı benim ruh eşimi yaratmayı unuttu mu? Ey sesimi duyan her hangi Tanrı! Bir daha bu dünyaya gelicek olursam eğer, intihar ederim ilk geceden. Sana teşekkür ederim şimdiden...
Günlüğüm
Az evvel bir yazı gördüm sevgili insan kardeşlerim. Şöyle yazıyordu: “Yüreği soğuyanın, savaşı biter.” Nasıl bir söz bu? Nasıl bir söz? Bu ne denli bir sözdür? Ah kalbim yoksa savaşın bitti mi? Bu aralar kalbim çok soğuk. Savaş bittiği için midir bilmem ama çok üşüyorum sevgili insan kardeşlerim. Çok.!
Günlüğüm
Aklınızda bulunsun sevgili insan kardeşlerim.”İnsan; ailesini, ten rengini, dış görünüşünü, cinsiyetini, doğacağı ülkeyi, ana dilini, cinsel yönelimini, hayat şartlarını seçemez. Kısacası insan özgür değildir. Hiç bir zaman özgür olamaz. Özgür olduğunu düşünenler, sadece daha büyük bir akvaryumun içindeler hepsi bu. Bu arada sevgili insan kardeşlerim. Ben sanırım yalnız öleceğim, biliyorum işte. Kim alıp ne yapsın beni.” Aklınızda bulunsun
Günlüğüm
Bir keresinde başımı yastığa koymadan önce tavana baktım. Ve biraz daha baktım. Dakikalar ilerliyor ve ben boyun krampları içerisindeyken, gözlerim hala tavana mühürlenmişti. “Tavan” o ısısız beyaz mı beyaz, beni alıp götüren tavan. Evet tam da ondan bahsediyorum efendim. Sonra uyuya kalmışım. Rüyamda ne gördüm beğenirsiniz. Gülüyordum. Adı üzerinde işte rüya.
Günlüğüm
“Aşk” ne de tuhaf bir sözcük. “Aile” bu da en az onun kadar tuhaf. “Sevgi” bak işte bu en tuhafı. Demem o ki sevgili insan kardeşlerim. Tuhaf şeyler benden çok uzakta. Gerçi yakından bakmak nasip olmadı. Olsa ne yazar. Lüzumu yok. Zaten mutlu olanların hepsi şu an uyuyor. Mutsuz olanlara selam olsun.
Günlüğüm
“Peki ya sizin hiç fotoğrafını açıp yüzünün en ince ayrıntısına kadar incelediğiniz biri oldu mu?” Demiş, şairin biri. Acaba bunu diyen şair, fotoğrafını açıp yüzünün en ince ayrıntısına kadar incelediği birinin olmasını ne de büyük bir şans olduğunu düşünmüş müdür? Bana sorarsanız sevgili insan kardeşlerim; bir aileye sahip olmak, bir yâre sahip olmak. Büyük şans doğrusu. Peki ya siz bu kadar şanslı mısınız?