Alıntıdır lütfen sonuna kadar okuyunuz...
Geçenlerde bi arkadaştaydım biraz oturduk sohbet muhabbet falan neyse işte zamanda amma geç olmuş deyip kalkayım dedim.Dolmuşa binecem durağa doğru yürüyorum. Taktım kulaklığı son ses duman dinliyorum o aralarda pek iyi deildim ruh sağlığı açısından. Sevdiğim çocuktan 7 ay boyunca haber alamamıştım. Milyonlarca kez aradığım telefonu her seferinde
Kökleri sağlam bir ağacin kirik daliyim,ve toprağin bundan haberi yok...
• Sevmenin en duru ve hiçbir şeyden haberi olmayan halini anlatan Refik Durbaş, "Bağışla Ziyanımı" kitabında şöyle diyor:
"Ne kadar çok benziyorsun çocukluğumdaki fotoğrafa..."
**** etmek
Yok yok artık eskisi gibi değilim kelimelere, istek kalmadı içimde. Parçalandı kalpler, kırıldı gönüller, bir avuç insan kaldı her şeye inat ayakta. Kimdi onlar ? Niye çabalıyorlar ki ? Geri gelecek mi bütün ölenler onların çabasına karşılık? Gel(e)meyecek. Ha bütün bu çabaları da bir şeye bağladılar ardından : "UMUT". "UMUT"muş bütün bu çabaların sebebi. Şaşırdım başta, birileri bana "UMUT"u anlatıyordu. Güldüm içimden. En başta dedim ya artık eskisi gibi değilim kelimelere diye, etkilemiyorlardı beni gençliğimde olduğu gibi. O zamanlar güleç bir çocuktum, babamın hep gelmesini **** ederek bekledim. Gelmedi. Ardından bir sabah öldüğü haberi geldi ve o zaman kırılmaya başladı bende kelimelerin o baştan çıkarıcı gücü. Ama bunu o gence yapamazdım, daha yolun başında desem orada bile değildi ki. Sustum ve ak düşmüş onca sakalın arasından kendine pay edinen dudaklardan bir gülümseme çıkardım.Eğer bir gün onda da aynı düşünceler belirirse, ürkmesin benden, bizlerden. Sonuçta ne demiş Cem abim : "Gelin katılın siz de bize, bizde herkese yer var".
Bay E.