İçimde kopan fırtınadan hiçbirinin haberi yok.
Aklıma gelmişken..
İnsanlar sizi bıraktığı yerde beklemiyormuş hakkaten bak veya sizin bıraktığınız yerde. Mutlaka bir izi olur zannederdim, bunu hiç anlamak istemiyordum mesela. Sevgilisinden ayrılır ayrılmaz bana yılbaşı hediyesi göndermesini anlamadım mesela. Beni salak ve hiçbir şey bilmiyor zannediyor oluşunu anlamak istemedim. Aynen çok seviyorsun onu da seviyordun eminim. Sırf bu yüzden bile affedilmez birisin. Milletin saf duyguları sizin oyuncağınız değil. Sağınız solunuz ayrı oynuyor. Muhtemelen kızın da hiç haberi yok ama okuyorsa eğer bunu çözeceğine eminim. Umarım herkes için verimli bir Günaydın olur. 🌞
İşte mesut ümitlerle çocukluğunu geçirdiği İstanbul, harap surları arkasında muazzam kubbeleri, ince, zarif minareleriyle büyük bir servet ve ikbalden düşmüş sefih, güzel bir kadın gibi suskun ve üzgün duruyordu. Taraf taraf yangın yerlerinin sunduğu harabelikler zavallı, güzel bir kadının eski elbisesinde açılmış yırtıklar kadar acıklıydı. Ah, yarabbi!.. Bu dört beş sene içinde İstanbul ne kadar çok yanmıştı. Onun hiç haberi yoktu.
Sayfa 132Kitabı okudu
Allah Dostu
Vaktiyle bir adamcağız, bir Allah dostu görmek istemiş. Merak ediyormuş Allah dostları neye benzer diye. Sürekli dua ederken aynı şeyi tekrarlıyormuş. "Ya Rabbi, beni dostlarından biriyle buluştur. Bir tane dostunu göreyim." gibisinden.
Bu duasını öğrenen bir arkadaşı ona tavsiyede bulunmuş:
"Yeni Camii'de Allah dostunun olmadığı bir vakit namazı olmaz. Oraya git."
Adamcağız işini bitirince, akşam namazı için Yeni Camii'nin yolunu tutmuş.
Velhasıl uymuş imama, kılmış namazı. Farzdan sonra sünnet derken tesbihata geçmişler.
Elinde tesbih, çekiyor zikirini ama aklında sürekli bir 'Allah dostu' merakı. "Acaba şu an burada var mıdır?" diye sürekli etrafa bakınıyormuş.
Bir kişi gelmiş, omzuna dokunmuş, eğilmiş ve kulağına:
"Bulunduğun safta, sen dahil yedi kişi var." demiş.
Meğerse bizim zat-ı muhteremin kendisi Allah dostuymuş ama haberi bile yok :)
Allah dostu dört şekil olur demişler büyükler;
- Kendi bilir, alem bilir, Allah dostudur.
- Kendi bilir, alem bilmez, Allah dostudur.
- Kendi bilmez, alem bilir, Allah dostudur.
- Kendi de bilmez, alem de bilmez, Allah dostudur.
Allah bizleri de dostluğuna kabul etsin inşallah.
İlk olarak Rus Çarlığı'nın teşvik ve destekleriyle 1804'te Sırp isyanı başlatılmış, 1821'de de Rum çeteler Mora isyanını çıkarmıştır. Yunanların Mora isyanındaki sloganları "Mora'da tek bir Türk bırakılmamalıdır" olmuştur. 6 Nisan 1821'de bu sloganla ayaklanan Yunanlar, adada kıyım yaparak 50 bin Türk'ü katletmiştir. Mora'da yaşanan katliam hakkında İngiliz yazar St. Clair, "Yunanistan'ın Türkleri pek az iz bıraktılar. 1821 yılı ilkbaharında ani olarak tümüyle ve dünyanın haberi olmadan yok edildiler" kaydını düşmüştür.
Sayfa 8 - ATARÜRK ARAŞTIRMA MERKEZİ BAŞKANLIĞI YAYINLARIKitabı okuyor
Onu en çok mustarip eden şey derdini gizlemek mecburiyetiydi. Kalbi, aklı acılarla, isteklerle sızlarken yaradılışının yüceliği, haysiyeti, vakarı, asaleti, hasılı bütün seçkin hisleri ona acılarından renk vermemeyi emrediyordu. Kederinden ağlamak istediği zamanlar, ailesinin yanında, cemiyetlerde, kulüplerde bedbahtlığını, zavallılığını saklamak, tebessüm etmek mecburiyeti altında bir kat daha bedbaht oluyordu. Onu herkes mesut zannederdi. Gençti, güzeldi. Büyük serveti, gösterişli bir konağı, güzel bir karısı, atı, arabası, kotrası, şanı şerefi, her şeyi vardı. Onu kıskanırlardı. Kalbindeki matemlerden, acılardan kimsenin haberi yoktu.
Sayfa 128Kitabı okudu
Kamuda tasarruf yapıyor işte daha ne :D
İslam dünyasında bugün hala bir tüyü bitmemiş yetiminin hakkı edebiyatı vardır. Bu, Halife Ömer'in adaleti edebiyatıyla, Dicle kenarında kaybolmuş oğlaklardan kendini sorumlu tutması efsanesiyle Türk insanına çok gözyaşı döktürür. Ama bu edebiyatın, efsanenin bu kadar duygulandırdığı aynı toplum öte yandan "devletin malı deniz, yemeyen domuz." vecizesini de üretmiştir veya devlet malının yöneticiler tarafından yağma edilmesine fazla bir duyarlılık göstermez. Peki bu toplumun bir ferdi evindeki veya iş yerindeki en önemsiz bir eşyayı haberi veya izni olmadan alsanız kıyameti koparmaz mı? Peki, neden devlet veya kamunun malının bu kadar utanmazca yağmalanmasına karşı herhangi bir tepki göstermez? Çünkü bilir ki evdeki eşya kendi malıdır, kendi el emeği göz nuruyla onu kazanmıştır. Ama ne devlet kendi malıdır, ne de onun hukuku. Ne devleti ne hukuku kendisi inşa etmemiştir, kendisi üretmemiştir. Kimseyi suçlamak için söylemiyorum. Bütün bunların tarihsel, sosyolojik nedenlerini de biliyorum. Ama dünyayı anlamaya ve açıklamaya doğru bir yerden başlamamız için önce şeylerin adını koymamız lazım, değil mi?
