En büyük uzaklık birimi sensin. Senden biraz daha yakın bana, yokluğun…
Yüreğimde aradığını bulamayan, Allah’ından bulsun.
İyi geldin şu zamanlarıma, hoş geldin…
Lakin sol göğsüme külliyen cefa getirdin
Hep böyle geçmişte mi ararsın, yeni ağrılara merhemi
Elbet bir gün, şifayı kapar senin de güzelliğin…
Yüreğim kekeme, seni sevdiğini söyleyemeyecek kadar
Kibirlenme fazla, tamam gönlümdeki yerin büyük ama
Senden de büyük Allah var!
Aşk, milyonlarca kelimenin bir araya gelip hiçbir şey anlatmamakta karar kılmasıdır…
Çocuktum, rüzgârın dahi eline avucuna sığmayan bir çocuk. Böğürtlen bahçelerinde soluğum kesilene dek düşlerimi kovalardım. Düşerdim diz üstüne, yüzüm gözüm düş olurdu.
Bir… Her şeyin başında durmak, o ilk adım… Olup bilen ne varsa izini taşır bir’in… Sevdiğiyle bir olmaya çalışır muhakkak, iki uzak yürek… Aşk daima birdir, hep bir eldendir… Attığı zar hep yek!
Yaşamak fikriyle bağım iyice kopuk olurdu senin hayalin olmasa…
En büyük uzaklık birimi sensin. Senden biraz daha yakın bana, yokluğun…
Her birimiz tek tek uyanıyorduk kimsesizliklerimizden. Hızla devam ediyorduk yürürlükteki ömürlerimizi tüketme çalışmalarına.
Hayata en çok benzeyen oyuncak puzzledır ve ‘Aşk’ bir türlü kendine ayrılmış yere oturmaz.
"Elektrikler kesilince aile fertleri hep birlikte oturup sohbet eder salonda hani. Ve ışıklar tekrar geldiğinde herkes dağılır birden. Bazen insanları bir arada tutan şey göbek bağları değil, karanlık olur ne garip."