Hakan Günday

O bana mükemmel yalnızlığı hediye etti.

Sonunda gidiyordum! Siktir olup gidiyordum işte! Her şey bitmişti. Ne Ahad kalmıştı, ne kaçaklar, ne de Kandalı! Hayatımda ilk kez bavul hazırliyordum. Sandığım kadar zor değilmiş, diye düşündüm. Hiçbir şey sandığım kadar zor değilmiş! Gitmek de, kaçmak da, yok olmak da, hiçbir şey..

Ve insanoğlunun bu hastalığı o kadar üzücü ki! Sıradanlığını yaldızlı yalanlarla gizlemeye çalışması, iki boyutlu basit ruhunu üç boyutlu bir labirent gibi göstererek pazarlaması o kadar üzüyor ki beni...

Ender' e de söylediğim gibi: Neye inanmak istiyorsan, ona inan! En azindan, kendinden başka, kimse seni kandıramaz. 21. yuzyıl şartlarında, bu da, hiç yoktan iyidir, değil mi?

Kazançlarım uğruna devrettiğim özgürlüğümü geri almanin zamani gelmişti.

Çünkü panik, zehirli dikenlerle kaplı bir gülleydi. İçimde dolaştığı her yeri delik deşik ve kan içinde bırakıyordu.

Bu terimlerden biri de mücbir sebepti. Vis majör! Kişinin yerine getirmekle yükümlü olduğu herhangi bir eylemi geŕcekleştirememesi için geçerli sayılabilecek nedenin hukukta karşılığıydı. Mücbir bir sebep! Bazen bir deprem bazen de bir kalp kriziydi.Benim içinse hayatin toplamiydi. Bitmeyen bir depremde bitmeyen bir kalp kriziyle yaşıyordum.