Aslında başlangıç güzeldi. İnsanlık geleceğine dair naif bir distopya olarak yazılmak istendiğini düşünüyorum.
İnsanlık sonunda matematiksel bir düzene oturtulmuş, her şeyin (sanatın bile) bir denklem veya teorem ile oluşturulduğu ve mükemmelleştirildiği, mutluluk kavramına ulaşmayı vadeden, hatta ulaştığını iddia eden bir topluluk: Tek Dünya Devleti. Ama bu eksiksiz olduğunu iddia eden matematiksel düzene sahip toplumun da tabi ki kusurları var: Halkından gizlediği duvarların ardında özgürlüğü karşılığında bir hayvan gibi yaşamaya mecbur bırakılmış ikinci bir topluluk ve çare bulmaya çalıştığı (acımasız bir yöntemle de olsa bulduğu) bir hastalık, yeni dünyanın vebası: Ruh. Bu ruhun varlığına yakalanan insanların belirtileri rüya görme, hayal kurma ve sanrılar. Bu hastalıktan muzdarip insanlar tek dünya devletinin getirdiği düzenini devirmek için hazırlanıyor.
Açıkçası sonuna kadar kitabı sevmiştim. Ama kitabın sonunda bu kadar uzak bir geleceği yansıtırken hala 'Hristiyanlar muhteşem hayata, diğerleri maymun misali yaşamaya layık' gibi bir fikrin öne sürülmesine, hatta kitabın kilit noktasını bu noktaya bağlanmasına karşıyım. Burada karşı çıktığım şey Hristiyanlık değil, hala dünya üzerinde olan X dini veya Y devleti farketmiyor açıkçası. Sadece bu kadar güzel bir distopya kurulmuşken günümüzde bile yıpranmaya yüz tutmuş bir takım kavramların kullanılmasının incelikle düşünülmüş kurguya yazık olduğunu düşünüyorum.
