Ailemle vakit geçirdiğim zamanlar tam bir saçmalık. Hiçbir şey değişmedi. Babam hala içiyor. Annem hala hırslarına yenik bir insan. Fakat konuşmalarımızı duysanız sanki örnek aileyiz. Geçmişte olanları hatırlayan bir tek ben miyim? Gerçeği tek bilen? Ağzımı açıp tek kelime söylemiyorum o yüzden aslında bir şey fark etmiyor. Ben de onlar kadar yapmacık davranıyorum. Sanki hala bir gün her şey düzelecek diye bir umudum var ve bu hayelden vazgeçmek istemiyorum. Belki de numara yapmaya devam edersek sonunda gerçekten gayet normal bir aile olmayı başarabiliriz.
Güzel olacağından emin olduğumuz günlerin gelip bizi bulacağına inandığımız hayatımızı yarıladık çoktan. Güzel olacağından emin olduğumuz günler gelip bizi bulmadı.
Ertesi pazar yine gittim, gelmedi, sonra yine, sonra yine... Hâlâ da gitmeye devam ediyorum ve bir şiiri yorumlayarak
Orada bekle pastane diyorum, henüz gelmese de yar, umudum var!
Bir pazar geleceğini adım gibi biliyorum...