Sanki hala bir gün her şey düzelecek diye bir umudum var ve bu hayalden vazgeçmek istemiyorum.
Korkunç bir anı
Sabahleyin uyandım, sanırım saat sekizdi, oda tamamen aydınlıktı. Ansızın uyanmıştım, bilincim yerindeydi ve birden gözlerimi açtım. O, masanın yanında duruyordu ve elinde de tabanca vardı. Uyandığımı ve ona baktığımı fark etmedi. Birden elinde silah bana yaklaştığını gördüm. Hemen gözlerimi kapattım. Uyur numarası yapmaya başladım.
Yatağıma
Umut bu ya, bu kez boşa gitmeyecek, umutlandığımızla kalmayacağız dedik. Kalsak ne olurdu, o kadar da fena olmazdı. En azından ''benim hala umudum var'' derdik.
Sayfa 15Kitabı okudu
Bir çocuğun veda mektubu...
"YAŞAMLA ÖLÜM ARASINDAKİ YAŞAMI ÖLDÜRMEK İSTİYORUM
Ayakuçlarım soğuk, gece ayaz, kış mevsimi kendini yavaş yavaş gösteriyor, kurumuş dallardan belli... Tam da böyle bir akşamdan, herkese merhaba...
Ne yazacağımı bilememenin yanı sıra, başlığa takılıyor gözüm her seferinde. Başlık, ağır anlam yüklü olsa da akşam karanlığı çökmeden beliren
"Benim hala umudum var. Herkesin üstün zekalı ve kusursuz olmadığı bir evrende yaşıyoruz. Ve günün birinde kromozomu fazla, bir uzvu eksik ya da tekerlekli sandalye kullanıyor diye hiçbirimiz, diğerine acıyarak veya korkarak bakmayacağız. Inanıyorum, bir gün gelecek ve iyi insanlar o kadar çoğalacak ki kalplerindeki ışık dünyadaki tüm kötülüğü silip atacak."
