Şimdiye kadar hiç yürümedik ki... beton şehirlerde her defasında başa dönen yolculuklar bizim yolculuklarımız değildi. Ve hiç biri bizi kendimize taşımadı bizim olmayan şehirlere hep uzaktan baktık.Hepsine yabancıydık...Gün doğarken,bir kapıdan çıkıyor ve gün batarken aynı kapıya gelip duruyorsak bu yürümediğimizin resmidir.
Sayfa 61Kitabı okudu
İnsanda iki nehir vardır.Ve iki nehir akar insanlara...Biri ölümdür;biri hayattır.Ve her ikisi de davranışla yeni ifadesini bulur.Sen neysen eylemin de o olur
Bu dağlarda bir parça kuru ekmek yemek,
bu yamaçlarda bir yudum kar suyu içmek,
buz gibi çığlar altında bir ülkeyi beklemek,
Yenilmemektir.
Yol, kendimizi ve birbirimizi tanımaya başladığımız ilk mekandır. Yeter ki bir kez yürümeye, bir kez o ilk adımı atmaya karar verelim. Yeter ki bir kez yola bakmaya cesaret edelim. Mahkum olduğumuz o mekandan ayrılmayı düşleyelim. Bir kez içimize bulmanın, keşfetmenin heyecanı düşsün. Bir kez kendimizi aramaya karar verelim ve yola çıkalım...
Sayfa 61Kitabı okudu
Ne talihsiz bir varlıktır, bu insan...
Tarihin başlangıcından bu yana hep üretiyordu ve ürettiğine yabancılaşıyordu. Yeryüzündeki tek düşünen canlıydı ama düşüncesinden uzaklaşıyordu. Yaratıyordu, yarattığını kaybediyordu...
Bir çocuğun masumiyetiyle buluyor, ortaya çıkıyor, yine o çocuğun sevinciyle oynuyor ve bir yerden sonra elinde kimin kurbanı oluyordu. Onu ilk haliyle tutmayı, onunla ilk anki heyecanıyla ilişkilenmeyi sürdüremiyordu.
Devleti buluyor, çarklarında eziliyordu; dini buluyor, onun tanrılarına kurban ediliyordu. Parayı buluyordu, ilk satılan kendisi oluyordu. Ve insan, insan olduğuna pişman oluyordu...
Sayfa 182Kitabı okudu
Bir halk, hepimizin gözleri önünde sinsice zehirleniyorsa ve gözlerimiz baktığı halde bunu göremiyorsa o gözleri çıkarıp atmalıyım...