Ebu Nasr Farabi, uzun bir yolculuğun ardından, 912 yılında Bağdat’a ulaştı. Yaşı elliyi bulmuştu.
O sıralarda Bağdat,bir yıldır felsefe ve tasavvufu bırakmış, peygamberden aktarılan söz ve davranışlar ( hadis) ve Kuran yorumu ( tefsir) gibi din bilimleriyle meşgul oluyordu. Çünkü tanınmış sufi filozof Hallac-ı Mansur, Halife Muktedir tarafından, şiirleri ve felsefeye ilişkin görüşleri yüzünden, dinden çıkmakla suçlanarak öldürtülmüştü.
Hallac-ı Mansur
❝Bizi düşmanın attığı taşlar değil, dostlarımızın attığı gül yaralar.❞
Sayfa 86 - Doğan Kitap 1.BaskıKitabı okuyor
Kafamın içi hallaç pamuğu gibi…
Sayfa 13Kitabı okuyor
“İnsan kendinde olmayanı başkasına da veremez. Önce kendisini doldurmalı insan.”
Sayfa 72Kitabı okudu
“Kırılmadan yaşamaz insan! Kırılmayan bilmez hayatın asıl gayesini. Önce kırılacaksın, sonra da kırmadan yaşamayı öğreneceksin.”
Sayfa 65Kitabı okudu
“İnsanlar dünyayı cehenneme çeviren ve ardından da cennete gitmeye çalışan varlıklardır.”
Sayfa 15Kitabı okudu
Bugün ben dâra çektim kendimi, Hallâc-ı Mansûr'um
Canımdan, benliğimden, âlemimden dûr u mehcûrum
Tutuştum âteş-i aşkınla ez-ser-tâ-kadem nûrum
Senin mihr-i cemâlinden müessir bir ziyâ geldi.
Sayfa 222 - Kapı YayınlarıKitabı okuyor
Cehennem Acı Çektiğimiz Yer Değil Acı Çektiğimizi
Kimsenin Bilmediği Yerdir
Hallac-ı Mansur
