Bir Yudum Kitap
Srebrenitsa Soykırımında hayatını kaybeden 1 günlük Fatima Muhiç'in ve alçakça katledilen 8372 Bosnalının anısına...
Bazen öyle çirkinleşiyor ki dünya; insan şikâyet ettiklerinden, mesele ettiği konulardan utanıyor. Neler oluyor bize derken, ne olmuştu bize demeyi unutuyoruz da, bütün bunlar bu yüzden tekerrür ediyor. O vakit, affedin fakat
“ Akreple Yelkovan ”
Geçmişin hatırına, akreple yelkovan geri döner mi?
(Sahnede ki bankta oturan Aslı, cep telefonuyla oynayıp saçma sapan fotoğraflar çekmektedir. Sağ taraftan sahneye giren Alp, Aslıyı görür. Göz göze geldiklerinde fonda bir aşk şarkısı başlar, ardından ışık loş hale gelir. Sahne normale döndüğünde Alp tereddüt eder ama sonra Aslının yanına
Kader
( Adam koltukta yatmaktadır. Elinde ısırılmış elma vardır, elinden kaymış düşmüştür. Etraf dağınık, kağıtlar etrafa saçılmıştır. Kapı çalar, adam dayanamaz kapıyı açmaya gider. )
ADAM – Ben sana kaç sefer diyeceğim Azray?. ( Şaşkın ) Siz kimsiniz?.
KADIN – Özür dilerim, apartman ışığına basacaktım ama sizin zile basmış oldum.
ADAM – Önemli
-''Sevdiğini incitir insan" diyenleri haklı çıkaracak kadar acıyla yanışım. Ne ekersen onu biçersin diyen rüzgarım sonrasındaki fırtınalarım… Bir şiire vurulup da hiçbir şiir olamayışım... ve nerede… nasıl… ne zaman sonlanacağını artık pek de umursamadığım… bilemediğim hayatım… Hepsi bir "yaşandı bitti" noktasının etrafında dolanıyor… nokta gelip koyuyor sonunu… hadi durma al yalnızlığımı ört üzerine Olric...
Berzah 4. ( Yorumlar lütfen :)
( Herkes kadehini kaldırarak, anı değerli kıldı. Bir anda mekanın sahibi Bayram Bey, cümbüşü başlattı. Ritmik alkışlar, dayanamayıp oynayanlar, bu güzel sanat insanları…
Yaşar Kemal’in deyimiyle,
O iyi insanlar,
O güzel atlara binip gitmeden, görebilmenin hazzı, artık gözlerimden akan yaşların mutluluğuyla tasdikleniyordu ki Can Yücel’in beni
Yetiştirme Yurdu`na gelmişti otuzlu yaşlarda evli bir çift. Beni gördüler ve kadın dedi ki eşine, “hayatım, bu da fena değil; ama kız çocukları daha tatlı, biz onlarla ilgilenelim!”
Merhaba, ben Hasan. Şimdi on altı yaşındayım ve yurttan kaçmama sebep olan onlarca acı hatıradan biridir bu. Sokaklarda yaşıyorum üç yıldır. Annemi ve babamı
Müjgan
Daha önce paylaşıldı mı bilemiyorum. Her okuduğumda beni etkileyen bir yazı. Biraz uzun fakat buna değer...
İyi okumalar...
......
Babam haylaz ve bazen biraz kaba denebilecek kadar soğuk bir adamdır.
Pek sohbetimiz olmamıştır. Dün geceye kadar. 30 yıllık büyüyü bozdu.
Hala heyecanlanıyorum söylediklerini düşündükçe.
Zeki Müren dinliyordu. Bir
ÖNCE KENDİMİZİ TANIMALIYIZ
Ortaköy’de kutlanan yakın iki arkadaşımızın doğum gününden sonra yürüyerek ekipçe Beşiktaş’a geçtik.Beşiktaş’ta yenilen akşam yemeği sonrasında herkes yavaştan evine doğru yol almaya başladı.
Pendik’deki evime geçeceğim için başta vapurla Kadıköy’e ordan da metroya geçmem gerekiyordu...
Vapurda tam karşımda oturan otuzlu
Yaşam soğukluğu ile ben ya da deli mavi
Sadece ben değilim diye düşünüyorum, başkalarında da vardır herhalde. Son günlerde yaşamla aramızda belli bir soğukluk oluştu. Aslında tam olarak son günlerde denemez, belki de kendimi bildim bileli olan bir şey. Sadece hayatımın belirli dönemlerinde saklanmayı yeğliyordu. İşte bu aralar iyice açığa çıkmış durumda. Beraber geçiriyoruz günleri
Ben rüyamda yine onu gördüm
Seni gördüm demiyorum çünkü bu yazdıklarımı asla okuyamayacaksın.
Ben aylar sonra yine rüyamda onu gördüm.
Üstünden yıllar geçti yarım kalmadı her şey de bitti
Ama sanki sen bir gelsen yüreğim kanatlanır uçar gibi ürkekçe.
Bak yine sen diye hitap ettim farkında olmadan .
Sen ...
Sen benim hayata karşı ilk karşı koyuşumsun.
Sen uğruna günlerce ağladığım
Hayatım boyunca ilk kez sevildiğimi anladığım anların sahibisin.
Bana şiir yazan ilk ve tek kişisin.
Unutur muyum? Can Yücel'in bir şiirine benziyordu
"Bir eşi olmalı insanın "...
Ve sen benim ilk vazgeçişimsin
Vazgeçmek zorunda kaldığımsın
Ve sen devrimlerimin sahibi
Sen benim unutmadığımsın
Hayatım bitti sen giderken
Sözlerim tükendi uzaklardayken
Keşke dedim seninleyken
Üzmeseydim seni benimleyken
-Ikimya Iklim-