“..Tam tersine, çoğu geride durmayı, öne çıkmamayı bir şair ahlakı olarak benimseyen ve yaşayan şairler. Hiç gürültü etmiyorlar, bağırmıyorlar, ‘ben şairim!’ havalarına girmiyorlar. Sessiz sedasız şiirlerini yazıyorlar, yayımlıyorlar. Tam da olması gerektiği gibi.”
Özlemek fena, alışmak iyi.
Alışınca yalnız uçuyorsun. Kalmışsa, kanatlarını
kullanıyorsun. Birilerinde unutmuşsan, hayır, daha
doğrusu birilerine vermişsen daha güzel...
Hiçbir yere konmuyorsun.
(...)
Üzgünüm. Uzaklığı ve yakınlığı da yarıda bıraktım,
yarısında bırakıldım, yarım kaldım, kendime bir
gündüz bulamadım. Geceyle dolduramam ki her şeyi!