Haydar Ergülen

Muhtaç olanın elinden alıp tüm iyiliği, kirletip bütün temizleri ve buza çevirip tüm gülen yüzleri, ‘herkes aynı‘ diyoruz; ‘herkes biz‘ mi demek istiyoruz?

Bu dünyadan hiçbirimiz sağ çıkamayacağız.

Görülür bir şey değildi sevgi; öyle oldu. Kocaman bir tiyatroda çok azımız seyirciyiz; hepimiz başrol oyuncusu, göremiyoruz bu kalabalıkta figüranları.

Ben bir anıyı ağırlamakla geçen hayatlardanım.

Cevizin yorduğu bahçe gibiyim, yoruldum onun kederinden
onu herkes terketti, yağmur bile, bir de ben terkedemem
olmayan çocukluğunun yüzünden gülüşler kovalayan
d/ üzgünleri gördükçe, onunla çocuk kalmak geliyor içimden
işte şuramda duruyor, fakat öyle saf ki, ben artık yetişemem!

Hayal kırıklığında suç yalnızca onu kırdığını vehmettiğimiz kişide olmayabilir tek başına. Belki de biz bilerek bilmeyerek bir hayalin içine her şeyi sığdırmaya çalışarak, bir hayalin taşıyamayacağı kadar duyguyu, düşünceyi, yaşantıyı, özlemi, düşü ona yükleyerek o hayali daha havalanmadan, uçmadan, ağırlaştırarak kırmış, parçalamış olabiliriz.

Birbirimizden korkmadığımız bir dünya gücü de, güçsüzlüğü de sözlüğümüzden silmemizi gerektirir.