Oldukça enteresan bir okuma oldu benim için. Belki hayatımın başka bir döneminde okumuş olsaydım bu tadı alamayacaktım, belki okurken zihnimin savrulduğu bu düşünceler silsilesine hiç rastlamayacaktım. Var olmayı, insan olmayı, yaşamı, geçmişi ve geleceği hissettim okurken. Acziyetin ne büyük bir katil olduğunu, ama sağlam bir irade ve sebatın acziyete alan tanımadığını gördüm. Henüz psikoloji biliminin modern anlamdaki temelleri atılmamışken, günümüz anlayışına bu denli uyan, insanı, insan ruhunu böyle derinlemesine resmedebilen bir eser olduğu için bu kadar hayran kalındı belki de biraz.
Kitap içimde benimle yaşayan o uçsuz bucaksız sorulara ışık tuttu. Bana yeni ama bir o kadar da tanıdık ufuklar açtı. Hem yaralarımı gösterdi, hem pansuman yaptı yarama. Hem hasretimi harladı, hem acımı paylaşan bir dost gibi sırtımı sıvazladı. Bana insanı anlattı, bir Ağabey gibi öğütler verdi.
Çok sevdim bu kitabı. Hele hayatımın bu döneminde okumuş olmak... Bazen o fazla gibi gelen; anlam kaybına yol açan, insanı derin bir umutsuzluk ve kasvete sürükleyen havası zarar veriyor, beni dibe çekiyor gibi hissettirse de.. Hayır. Hayır. Büyük bir sırdaş ve gönüldaş oldu bana. İyi ki okumuşum. İyi ki tam da şu an okumuşum.
John Steinbeck romanlarında gerçekçilik ve yalınlık sunmakta çok iyi. 
Fareler ve İnsanlar, farklı olsalar da arkadaşlıkları sağlam olan iki tarım işçisi George ve Lennie'nin öyküsünü anlatır. Kendi hayalleri olan bu ikilinin dostluk ve dayanışmasını anlatır bizlere. Hele ki son sayfalarda gözyaşlarımı