Çevresindeki hiçbir şeye, hiçbir kişiye aidiyet ve yakınlık hissi duymayan, hiçbir şeyin mutlu etmediği, hiçbir beklentiyi, standartı karşılamak istemeyen bu karakterin kendisiyle ve çevresiyle olan mücadelesini okurken çoğu zaman ağladım. Üzüntüden değil, sadece insanın içine düştüğü ve laneti olan bu durumun çaresizliğini çok güzel hissettirdiği için ağladım. Karakter kitabın sonlarına doğru, kendi yöntemi olan 'kış uykusu' bittiği zaman, her ne kadar bir nebze kendisini daha iyi hissetmeye başladıysa da, bu durumun geçici olacağını düşünüyorum. Bir kez kazanılan farkındalık, bıkkınlık, aidiyetsizlik, isteksizlik hali ömür boyu orada olacak. Sadece bir nebze tedavi edebiliriz.
