Efraim:Kardeşim dedi.
Dünyanın bütün açmazları bir dost sesiyle çözüme kavuştu sanki.
Ben kainatın önemsiz, basit, kendi yörüngesinde dönmeye mecbur, sabit bir parçasıyım. Feleğin zararsız bir zerresiyim. Her şey benim dışımda gelişiyor.
Evren bir yerlerinden kanıyor, ortaya bütün dengeleri alt üst eden bir enerji çıkıyordu sanki.
Sayfa 83
Reader Follow Recommendations
Başına gelen her şeyi, yaşadığın her ilginç mevzuyu başkalarına anlatırdın. Benimle ve annemle ise sadece sessizliğini ve evdeki boşlukları dolduran sigara kokulu varlığını paylaşırdın.
Sayfa 57
Düzene, paraya, ilerlemeye, güzelliğe ihtiyacı yoktu dünyanın. İyiliği kaybetmiştik, hepsi buydu.
Yaşam benden bir şey aldığında yaşamaya devam edeceğim.
Ölüme karşı rıza gösterdiğimi söyleyemem ama ayaklarımın yeniden yere basmasını kabul ediyorum.
Güçlü kalmaya çalışmak o kadar zor ki.
Bence güçlü olmaktan daha zor..
Güçlü olmak bisikletin kendi kendine gidebilmesi gibi neredeyse.
Sayfa 107
Ben burada, bu şekilde, bu haliyle bitiriyorum. Başka bir şeye dönüşmüş şekilde, başka bir yerde karşıma yeniden gelirse, bu yüzümü yırtan gülümsememi bulup çıkaracağım içimden bir yerden, biliyorum.
"Hiçbir şeyi değiştiremeyeceğimi biliyor, hiçbir şeyin nedeninin yeni bir şeyi başlatamayacağını anlamaya gidiyordum.."
Lunaparkta geçirdiğimiz koca bir günün hiçbir yerine sıkıştıramadığım "Neredeydin?" sorusunun cevabı bu olmalıydı. İşteydi ve şimdi dönmüştü. İş neredeydi peki, neydi iş, babaların çocuklarından başka ne işi olurdu?
"Arkamda yaylılar çalıyor. Biri bir filmde ya da dizide gururla yürüdüğünde çaldığı gibi. Hep hüzünlü şeyler çaldığını bildiğim yaylılar, ben gülümserken bambaşka duyuluyor. Sonunda hüzünlü şeyler çalmadıkları için mi gülümsüyorum, yoksa gülümseyebildiğim için mi hüzünlü şeyler çalmıyorlar ? "
"İstediğin kadar yakında değil, ama sandığın kadar uzakta da değil."
Sayfa 69
