Duyduğum (sabahları altıda, karanlıkta, hala yan uyur vaziyetteyken) bir fabrika sirenine dev bir balığın sonuna kadar açık ağzının bir görüntüsü eşlik ediyor. İşitsel bir izlenimin dolaysız kendiliğindenliğini görsel bir imgeyle takip etmek isterdim. Muhtemelen radar sorununu araştırmaktan daha verimli olurdu bu. İç duyularımızı bir anlığına da olsa görebilme imkanı sunardı. Kilise çanları yerine sadece fabrika sirenlerini işiten insanların kiliselerde tapılan Tanrı'ya inandıkları zannediliyor. Demir sertliğinde bir Molok'a inanmaları daha muhtemel halbuki.
Sayfa 229Kitabı okudu
Güçlüler en çok kendi başlarınayken güçlü oluyorlar.
Sayfa 211Kitabı okudu
İnsanlar iyilik yapmaya zorlandıkları ölçüde iyilik, kötülük yapmalarını hiçbir güç engellemediği sürece kötülük yaparlar.
Sayfa 150Kitabı okudu
Gelecekte dünya muazzam boyutlu bir kavşak olacaktır. Yeryüzü doğa yasaları doğrultusunda çeşitli dönüşümlerden geçmiştir. Şimdi de kurucu, bilinçli, ama böyle olduğu için asliliğine halel gelmeyen bir yasa doğrultusunda yeni bir dönüşümden geçmektedir. Yok olup gitmekte olan eski formlar için yas tutmak, Nuh Nebi'den kalma birinin tarihöncesi koşulların ortadan kalkmasından acı duymasına benzetilebilir.
Sayfa 147Kitabı okudu
Aşın iyilik yüzünden kötü olmamalı: Hiç kızmayan birinin payına düşen şeydir bu. Bu duyarsız tipler insan (persona) denmeyi pek de hak etmezler. İçinde bulundukları durum her zaman miskinlikten kaynaklanmaz, aksine beceriksizlikten kaynaklanır. Duyarlılık, uygun vesile olduğunda, bir kişilik eylemidir: Kuşlar korkulukla genellikle alay eder.
Sayfa 136Kitabı okudu
Acı ve üzüntü çeken ilkel denen insan yüksek sesle yakınır, elbiselerini yırtar ve kendi eliyle kendisini yaralar; bütün bunları günümüz insanının sessiz kalıp, koluna yas kurdelasını takarak işine gücüne koyulduğu durumlardan esasen farksız durumlarda yapar.
Sayfa 119Kitabı okudu
Plessner kamunun geri kalanını karanlık ezilme şemasına havale eder: Çoğunluk bilinçsiz kalır; hizmet etmelerinin nedeni de budur.
Sayfa 97Kitabı okudu
Gülünç duruma düşme korkusu "ilkel halklar" arasındaki en önemli istikrar sağlayıcı etkenlerden biridir; kurumların kalıcılığını garanti eden şeydir.
Sayfa 90Kitabı okudu
Nerede narsisizm hakkında bir sürü gürültü çıkarıyorsa, der Leon Wurmser, orada utanç her zaman sessizce yerini almıştır.
Soru şudur: Bireylerin kamusal arenaya, bu ataerkil mekana girmek için neden uygun silahlarla donanmış olmaları gerekiyordur? Plessner bu soruyu imrendirici bir netlikle cevaplar: Ruh kendini ne zaman çıplak olarak ortaya koysa, der, gülünç görünme riskine girer. Riski seven bir insanın bile göze almaması gereken bir risktir bu işte. Çünkü işin ucunda haysiyet vardır ve haysiyet ancak zırh kuşanarak teminat altına alınabilir. Bu argüman şaibeli bir biçimde eril narsisizmin maske takmış halini andırır. Ama Plessner zaten maske takmayı kamusal alandaki hayatın özü olarak görüp benimsemektedir; narsisizm egonun başkalarının aynasındaki yansımasının farkında oluşunun zorunlu ve karşılıklı bir unsurudur. Plessner kendisi ile dışavurumcu gençlik hareketi arasına bir sınır çekerek kendi erilliğini pekiştirir. Ve bu zarif yan çizme hamleleriyle, kaybedilmiş savaşın yarattığı bozgunla kendisi arasına da mesafe koymuş olur.
Sayfa 88Kitabı okudu
1924 'teki antropolojisinin ilkeleri şöyle özetlenebilir: İnsan doğası gereği yapaydır. Dünyaya ayrıksı, egzantrik bir konumda gelir ve yaşayabilmesi için etrafındaki kültürel bağlamda bulabileceği ikinci bir doğanın yapaylığına muhtaçtır. Tarih, insanların sürekli olarak nesnel yapılar geliştirmekle meşgul oldukları ve bu yapıları kendi varoluşlarının mecrası ve ölçüsü olarak ibraz ettikleri bir süreç haline gelir. İnsan varoluşunun yapay koşul ve biçimlerinin bu şekilde tanınmasının antropolojinin gelişimi konusunda çok geniş kapsamlı etkileri olacaktır; Amold Gehlen sonraları kendi kurumlar kuramını insanların doğası gereği kültürel varlıklar oldukları ilkesi üzerine kuracaktır.
Sayfa 84Kitabı okudu
Şiddet dolu bir dünyada temel hak, -mış gibi yapma hakkıdır. "Açıkyüreklilik", dışavurumculukla geçen onyılın sonunda nihayet öğrenildiği gibi, şaşmaz bir kendi kendini teslim etme emaresidir.
Sayfa 77Kitabı okudu
Zaman kökeninden uzaklaşmıştır. İnsanın yaşamak istediği gibi değil de yaşayabileceği gibi yaşamasından başka yapacak bir şey kalmamıştır. Kaderin bize bahşettiklerini bizden esirgediklerinden üstün görmek zorunludur.
Sayfa 71Kitabı okudu
Amold Bronnen'in 1930'da dediği gibi, Savaşçı tabiatları bunun hırs, meydan okumaya düşkünlük, tamahkar tacirlik ve ölümü küçümseme gibi bütün mutasyonlarını kucaklayan Almanlar trafikte, öncelikle, savaşa benzer bir durum görür. Ve şöyle devam eder: Almanlar metroya ve tramvaylara sanki bunlar cepheye giden nakliye trenleriymiş gibi binerler. Anında misillemede bulunabilmek için yoldan geçen herkeste şüpheli düşmanlık emareleri ararlar.
Sayfa 52Kitabı okudu
"Buz gibi soğuk" memur, geleneksel işçi sınıfı kültürünün "sıcaklığı"nın karşıtı olarak öne çıkar; sıcaklığa muhtaç mahluk medeniyetin "buzul" tiplerinin karşısında var olur. Karmaşık bir adam bir kadınlar galerisi içindeki kaçışı üzerinden betimlenir. Kıpır kıpır sokak şairinin etrafı yerleşik sürülerle çevrilidir. Kutuplaştırma baskısı karakterleri, soğuk sistemin seyyar sakinleri ile hala dünyada yaşayanlar arasında, ayırma sanatının uygulayıcıları ile kendi varlıklarına gömülmüş diğerleri arasında, arayış halindeki "centilmenler" ile [hayatlarına] sıkı sıkıya tutunan masumlar arasında böler. Yeni nesnellik sanatçılarının bir araya getirdiği insan imgeleri cephanesi karşıtlıkla yaşar: Bir yanda cam - diğer yanda kan. Bir yanda yorgunluk - diğer yanda kayakçının tepeden tepeye atlaması. Bir yanda arkaik olan - diğer yanda şapkası Bond Street'ten, inci kravat iğnesi rue de la Paix 'den, çağdaş olan.
Sayfa 46Kitabı okudu
Tarihsel sürecin diyalektiğine güvenen insanlar, olayların seyri bozulup işlevsel "sistem" ile rasgele anarşiden oluşan manasız bir bulamaca dönüştüğü zaman dehşete kapıldıklarını görürler.
Sayfa 42Kitabı okudu