Her gün aynı kıyıda boğuldum.
Sen yoktun.
Kendi başıma öğrendim sensiz ve sessiz boğulmayı.
Ayaklarım kumların sıcağından öğrendi acıyı, acıyla yaşamayı.
Derin sular öğrendim nefessiz ve hissiz kalmayı.
Sen yoktun.
Aslında en çok da yokluğun öğretti
Hem acıyı, hem nefessiz kalmayı, hem de boğulmayı.
Teşekkür ederim...
Sayfa 16Kitabı okuyor
Hem inanan hem de kuşku duyandım. Çünkü pek çok kez parmağımla kendi yaramı deştim, size daha fazla inanmak ve sizi daha fazla tanımak için.
Sayfa 51 - Türkiye İş BankasıKitabı okudu
Bekler misin beni..?
Beklemeye vaktin var mı?
İstanbul gibisin sevgili, hem çok güzel hem de haddinden fazla kalabalık...
Sayfa 213Kitabı okuyor
İyilik insanlarla bağ kurmamızı sağladığı için haz veriyor ancak hem kendi savunmasızlığımızın hem de başkalarının savunmasızlığının çok bariz şekilde farkına varmamıza yol açtığı için dehşete düşürüyor.
Ama Londra hastanesine sık sık gidişleri -ara sıra, hem gittikçe uzayan sürelerle orada alıkoymaları- ve görünümünün fazlasıyla değişken olması -apansız, her zamanki kilosunda ve yüzü pırıl pırıl, sonra birden bozulmuş, beti benzi kül gibi görünüyordu- ses çıkarmaksızın kaygılanmamıza yol açıyordu, İngiltere'de çok sık ya da hiç değilse başka yerlerdekinden daha sık görülen bir kaygılanma biçimidir bu, temelinde biraz Stoacılık, aynı zamanda -ona karşın- dertlerin ancak dile getirildiklerinde var oldukları, ya da aynı kapıya çıkan, sözel düzeyde varlık sunulmaz ya da izin verilmezse gelişmeyecekleri, sonunda silinip gidecekleri yolunda iyimser bir inanış vardır. Çevresindeki hiç kimse, hiçbirimiz Cromer-Blake'in arkasından (artık gözle görülen hastalığından) konuşmuyorduk, onun yanındayken de iyi görünüyorsa daha önceki halini derhal unutmakla yetiniyorduk -neşeyle geçip gitmiş olduğuna hükmettiğimiz bir şey gibi-, ona karşılık, kötü göründüğünde iyi halini hatırlıyorduk -sessizce, bütün kalbimizle, sadece geçmiş olanın geri dönmesini diliyorduk.
Sayfa 114Kitabı okuyor
Sizlere sesleniyorum, insancıklar, yaşamın salakları, dövülen, haraca bağlanan, ezelden beri terleyenler, sizi uyarıyorum, bu dünyanın kodamanları sizi sevmeye başladıklarında, bilin ki sizi savaş salamına çevireceklerdir... (...) Aslında zavallı halka ilk masal anlatmaya başlayanlar, bakın oldu olacak bunu da bir tarafa not edin, filozoflar oldu... Oysa halk eskiden dinden başka bir şey bilmezdi! Halkı eğitmeye başladıklarını ilan ettiler... Ah ah! Ne de çok gerçek vardı açığa çıkarılması gereken! Hem de ne gerçekler! Yorulmak nedir bilmeyen! Parıl parıl parıldayan! Hepimizin gözlerini kamaştırıyorlardı! Hah, işte bu! demeye başladı zavallı halk, işte bu! Tam da bu! Hepimiz bunun uğruna ölelim! Halkın tek istediği budur zaten, ölmek! Öyledir işte. "Yaşasın Diderot!" diye böğürdüler, sonra da "Yaşa Voltaire!" Filozof dediğin böyle olur! Sonra da yaşasın zaferleri pek de iyi örgütleyen Carnot! Ve yaşasın herkes! İşte, hiç olmazsa zavallı halkı cehalet ve putperestlik içinde gebermeye mahkum etmeyen adam gibi adamlar!
Sayfa 84
