İngiliz şair Alexander Pope (1688-1744) "Olan ne varsa, doğrudur" diye yazmıştı. Dünyadaki her şey belli bir nedenden dolayı öyledir: Olan her şey, gücü her şeye yeten Tanrının eseridir ve onun yaptığı her şey iyidir. Dolayısıyla işler bazen kötü gidiyor gibi görünse de aslında öyle değildir. Hastalıklar, seller, depremler, orman yangınları, kuraklık, hepsi de Tanrının planının bir parçasıdır.
Sayfa 63Kitabı okudu
Bir konsere gitmek üzere yoldasınız. Bir dört yol ağzında bir grup insanla karşılaşıyorsunuz; hepsi gözlerini gökyüzüne dikmiş. Hiçbir şey düşünmeden siz de yukarı bakıyorsunuz.
Neden? Sosyal ispat. Konserin ortasında,parçanın harikuladeüstesinden gelinmiş bir bölümünde biri alkışlamaya başlıyor ve birden bütün salon ona katılıyor. Tabii siz de. Neden?Sosyal ispat. Konserden sonra vestiyerden paltonuzu alacaksınız. Vestiyer hizmetinin bilet parasına dâhil olduğu bildirilse de insanların bir tabağa bozuk para bıraktıklarını görüyorsunuz. Ne yaparsınız? Herhalde siz de bahşiş bırakırsınız. Sosyal ispat (ki bazen muğlak bir şekilde sürü
psikolojisi olarak adlandırılır) şöyle der: Diğerleri gibi davrandığım zaman doğru davranırım. Bir başka şekilde ifade edersek: Bir fikri ne kadar çok insan doğru buluyorsa, bu fikir o kadar doğrudur –ki bu elbette saçmadır.
Dikkat, algılamak istediğimiz şeyi ayırt edebilmek için gereken odaklanma yeteneğidir. Aynı anda milyonlarca şeyi algılıyoruz. Ama dikkatimizi kullanarak, algılamak istediğimiz şeyi zihnimizde ön planda tutmayı sağlayabiliyoruz. Etrafımızdaki yetişkinler dikkatimize istedikleri çengeli atıyor ve tekrar yoluyla zihnimize bilgiyi yerleştiriyor. Bildiğimiz her şeyi bu yolla öğrenıyoruz.
Dikkatimizi kullanarak, tüm realiteyi, tüm rüyayı öğrendik. Toplumda nasıl davranmamız gerektiğini öğrendik: neye inanmalıyız, neye inanmamalıyız; ne kabul edilebilir, ne edilemez; ne iyidir, ne kötüdür; ne güzeldir, ne çirkindir; ne doğrudur, ne
yanlıştır. Tüm bunlar, tüm bu bilgiler, tüm kurallar ve kavramlar, dünyada nasıl davranmamız gerektiği bize sunulmak üzere hazır bekliyordu.
Okula gittiğinizde, küçük sandalyelerinize oturdunuz ve dikkatinizi, öğretmenin size öğrettiklerine verdiniz. Kiliseye gittiğinizde, dikkatinizi papazın ya da vaizin söylediklerine verdiniz. Aynı sistem, Anne ve Babanız, erkek ve kız kardeşleriniz tarafından da uygulanıyordu. Hepsi sizin dikkatinize çengel atmaya çalışıyordu. Bu yolla diğer insanların dikkatini üzerimizde
toplamayı da öğrendik. Ve ilgi ihtiyacı geliştirdik. Dikkati üzerimizde toplama (ilgi) çok rekabet gerektirebilir. Çocuklar ebeveynlerinin, öğretmenlerinin, arkadaşlarının ilgisi için rekabet
eder. "Bana bak! Bak, ne yapıyorum! Hey, ben buradayım!" İlgi ihtiyacı gittikçe güçlenir ve yetişkinlikte de devam eder.
Don Miguel Ruiz - 
Dört Anlaşma
Sahip olmak ya da olmak 3
Sahip olmak" şeylere, nesnelere ilişkindir ve bunları görüp, tutmak ve de tanımlamak kolaydır. "Olmak" ise, yaşantılara ve bazı içsel süreçlere dayandığı için, dile gelmesi, tanımlanması- zor ve hatta imkânsızdır. Kişilik dediğimiz, dışa vuran yanları- mızı, yani taşıdığımız maskeleri tanımlamak mümkündür. Çün- kü bu, dışlaşmış bir
Senin için yanlış olan onun için doğrudur birine bal olan öbürüne zehir olur.
Tapınmada saflık ve kirlilik, tembellik ve gayret
Benim için hiçbir anlamları yok.
Ben bunların hepsinden uzağım.
Tapınma yollarının biri öbüründen üstün değildir.
Hindular Hinduca işler yaparlar
Dravid Müslümanlar Hindistan'da kendi bildiklerini
Hepsi övgüye değer, hepsi doğru.
Tapınırken övülen Ben değilim.
Tapınanlardır! Ben onların sözlerini duymam, alçak gönüllülüklerine bakarım.
Şu Gerçeklik karşısındaki açıklığa
dillerini değil! Söz ilmini bırak.
Dost ol.
Yanmak istiyorum.
Düşünceni ve bütün ifade biçimlerini yak!
Sayfa 353 - This Longing, Teaching Stories and Selected Letters of Rumi, çev. ve yay. Coleman Banks ve John Moyne (Putney, 1988), s. 20.Kitabı okuyor
