Bir sabah uyandım ve Enis Batur okumalıyım dedim. Şüphesiz daha da kendi kabuğuna çekilme, yeraltına inme hamlesi olarak okunabilir bu. Zira Batur da kendi gündemini inşa etmiş biri. Hani dünya yansa, ardısıra okuduğu isimleri “bakın bunlar da var, ben daha fazlasına yetişemiyorum, yol açıyorum size, varın siz de girin bu yola” dermişçesine sözünü dile getirmeye devam edecek biri. Şüphesiz bugünün insanları değiller, yazınerleri, yazı âdemi Batur gibileri. Dostu ve ustam dediği Bilge Karasu da öylelerinden mesela. Batur okumak bir devriâlem gibi, sanırım az sayıda Türkçe yazan kimsede bu hissi yaşarız. Kıyıda köşede yüzlerce yazı, hemen her yayınevinde kitaplarının olması, düzen ve nizama takık bir okur için kesinlikle bir sorun. Hele bir de yazılarını güncelleyip yıllar sonra tekrar yayımlıyorsa. (Bu konuda Valéry zirve sanırım, 25 yıl önceki metnine şerh düşüyor, şerh düştüğü metne de 10 yıl sonra şerh düşüyor!) Bu durum hiç değilse, nereden başlamalıyım sorusunu sordurur okura. Kendisinin “entelektüel otobiyografi denemesi” dediği yerden başlamaya karar verdim. Zamanın behrinde Kırmızı Yayınları'ndan hayli kitabı yayımlandı, oradan epey de kitabını topladım. Günlerim Batur’un denemeleri ve çıkardığı yolculuklarda yolcu olmak ile geçiyor. Sağolsun, kalemi de daim olsun.
