“Deli gibi uykum var.
Nermin, elimden hiçbir şey gelmiyor inan,
ben her gün bir emevi asıyorum içimde
azalmıyorlar Nermin, omzumda bir gülünç ağrısı,
nereye gitsem varır varmaz arıyorum seni kendime. yapacak bir şeyim yok! Çok sağanak yağdın zarlarıma beni içime kadar ıslattın Nermin
zührevi bir felçsin arlarıma Şuramda sen,
şuramda..”
Yalnız geçirilen kalabalıklardansa tek başına yalnızlığı tercih ederim.
Hem kim demiş yalnız olduğumu? Ben ne güne duruyorum yavhu? Oturup da şu köşeye, düşünürüm bir bir neden böyle diye, sohbet sohbeti açar...
Deli miyim? Ha yok, henüz dili fazla uzadığında susturabiliyorum içimdeki fısıltıları. Asıl delilik bu suni kalabalıklar içerisinde yaşamak değil mi?
"Yalnız kalmak bir ilaç mı, yoksa hastalığın ta kendisi mi?"
Buraya geldiğimden beri her şeyim turp gibi.
Artık susmak zamanı gelmedi mi?
Siz... si.. siz, bunları okuyor muydunuz?
Deli miyim?
Hayır.
—O gitti! Her şeyim ona ipotekli, dımdızlak kalakaldım!
Sayfa 128Kitabı okudu
