"Dünyanız gri, yaptığınız kocaman binaların renginde, çünkü binalarla doldurdunuz dünyayı. Topraktan korkuyorsunuz sanki. Neden? Niçin oturmuyorsunuz yere, çimenlerin, otların üstüne, toprağa? Hem neden evleri birbirinin üstüne yapıyorsunuz? O kadar çok ev üst üste koydunuz, gökyüzü uzağa kaçtı. Sahte ışıklar yaptınız, o kadar çok, o kadar çok, yıldızlar göğü boşalttı. Dağlarınız nerede, büyük ağaçlar, güzel tepeler? Dereleriniz kirli akıyor, denizleriniz pis, gölleriniz kuruyor, kuşlarınız kaçıyor, balıklarınız ölüyor. Sizin o renkli büyük kutuda gördüm ben hepsini. Hepsi orada var. İnsanlar birbirini öldürüyor, hem de düşman değil, savaş yok. Niye? Çiçekleriniz var, koklamıyorsunuz. Ağaçlar diktiniz, dokunmuyorsunuz. Hayvanlarınız var, okşamıyorsunuz. Her şey süs için sizde. Ağaçlar süs. Hayvanlar süs. Hiçbir şeyin değeri yok. Suyun, havanın, kokunun, rengin, sesin... Doğanın tanrıları sizden elini çekti, umudu kesti. Ruhunuzu kaybettiniz siz. Çok çöp var. Pislik. Hem neden hapishanelere soktunuz kendinizi? Madem suçunuz yok, neden hapsettiniz? Nedne muhafızlar diktiniz kapınıza?"
Sayfa 167Kitabı okuyor
Benim ahlakım ya da metafiziğim, başka bir deyişle varlığım işte budur: Her şeyden ve bizzat kendi ruhundan tamamen geçmiş biriyim; hiçbir şeye ait değilim, hiçbir arzum yok, hiçbir şey değilim -insanlara ait olmayan birtakım duyumların soyut merkezi, yere düşmüş, yüzü dünyanın güzelliğine dönük hassas bir aynayım. Bütün bunların üstüne mutlu muyum yoksa mutsuz mu, bilemiyorum; ve bu umurumda bile değil.
Can YayınlarıKitabı okudu
ben, kinyas, dünyaya düşünmeye geldim. her şeyi hayal etmeye geldim. çektiğim ve çektirdiğim bütün acılar, beni havada tutan balonu şişirmeye yarıyor. ben hiçbir şey bilmiyor ve hissetmiyorum. sadece hayalimda yaşıyorum dünyayı. canlarını aldığım insanları tanımıyorum. hatırlamıyorum. yeni hayaller kurup unutuyorum ölmeden önce attıkları o fısıltılı çığlığı... ben uçurumdan aşağı yuvarlanan ve düşerken önüne gelen her şeyin varlığına son veren bir kar parçasıyım. çığ olup düşüyorum şehirlerin üstüne. dünya yuvarlak değil! dünya bir tarafı yukarıda olan oval bir tepsi. hepimiz kayıyoruz. gümüş bir tepsiden düşüp kırılan kristal bardaklarız.
Kocasını aldatan bir kadının pişmanlık mektubu...
Monsieur Maurice,
Amcanızın bana söyleyebileceği her şeyi çok iyi biliyorum, başıma gelenler hususunda vicdanımdan daha bilgili olamaz. Vicdan, insanda Tanrı'nın elçisidir. Octave'ın yanına dönmediğim müddetçe affımın olmayacağını biliyorum; dinin hükmü budur. Üstelik medeni hukukumuz da beni ne pahasına olsun ona itaat etmeye mahkûm
Sayfa 91 - 92,93,94,95,96 Zeplin Kitap
*~●｡｡｡Her şey var; hiçbir şey yok. İki cümle eşit bir tarafsızlık sergiliyor. Kaygılı insan, bahtına küssün, ikisinin arasında durur, sarsılmış ve şaşkın, hep ince bir ayrımın insafına kalmıştır; olmanın ya da olmamanın güvenliğine bir türlü yerleşemez.
Sayfa 14 - Metis Yayınları Çeviren Kenan SarıalioğluKitabı okuyor
Mezhep savaşları da moda gibiydi. Yirmi yılda bir kendini tekrar ederdi. En azından Ortadoğu’da. Batıda insanlar kendilerine yakışanı giymeyi çoktan öğrenmiş olduğundan, artık sadece fosil yakıtlar gibi asil renkler için kan döküyorlardı. Ancak Avrupa Parlamentosu ve Beyaz Saray’daki halılardan kan lekesi çıkarmak özellikle zordu, bu yüzden de
