Hiçlik

Ol nazar-ı gaflet, o mübarek nâzeninleri; vazifesiz, neticesiz, bir mevsimde görünüp, hareketleri neşeden değil belki güya ademden ve firaktan titreyerek hiçliğe düştüklerini göstermekle, herkes gibi bendeki aşk-ı beka ve hubb-u mehasin ve muhabbet-i vücud ve şefkat-i cinsiye ve alâka-i hayatiyeye medar olan damarlarıma o derece dokundu ki böyle dünyayı bir manevî cehenneme ve aklı bir tazip âletine çevirdiği sırada,

Muhammed aleyhissalâtü vesselâmın beşere hediye getirdiği nur perdeyi kaldırdı;
idam, adem, hiçlik, vazifesizlik, abes, firak, fânilik yerinde o kavakların her birinin yaprakları adedince hikmetleri, manaları ve Risale-i Nur'da ispat edildiği gibi üç kısma ayrılan neticeleri ve vazifeleri var, diye gösterdi:

Dünyada hiçbir şey insan ruhu üzerinde hiçlik kadar ağır bir baskı uygulayamaz.

“Hiçbir adaletli Tanrı bütün bu yaptıklarından sonra, bunca uzun süre, bu kadar büyük bir zenginlik içinde yaşamasına izin vermezdi. Hayır, hayır, ölürsün, bu kadar basit işte. Etlerin toz olur, ondan sonra sonsuza kadar yoksun. Ne bir acı, ne cehennem ne de cennet. Sadece hiçlik.

Öyle umuyordu.”

Yeryüzünde hiçbir şey insan ruhuna hiçlik kadar güçlü baskı yapamaz.

Yeryüzünde hiçbir şey insan ruhuna hiçlik kadar güçlü bir baskı yapamaz.

Mevti veren odur. Yani: Hayat vazifesinden terhis eder, fâni dünyadan yerini tebdil eder, külfet-i hizmetten âzad eder. Yani: Hayat-ı fâniyeden, seni hayat-ı bâkiyeye alır. İşte şu kelime, şöylece fâni cin ve inse bağırır, der ki:
Sizlere müjde! Mevt i'dam değil, hiçlik değil, fena değil, inkıraz değil, sönmek değil, firak-ı ebedî değil, adem değil, tesadüf değil, fâilsiz bir in'idam değil. Belki bir Fâil-i Hakîm-i Rahîm tarafından bir terhistir, bir tebdil-i mekândır. Saadet-i Ebediye tarafına, vatan-ı aslîlerine bir sevkiyattır. Yüzde doksandokuz ahbabın mecma'ı olan âlem-i berzaha bir visal kapısıdır.