Hissizliğin doğurduğu hisler
Böyle bir his nasıl tanımlanır ki; sanki bir rezilliğin tadının, iştahımı kapatması gibi bir boş vermişlik duygusuyla kaplı içim. Hayata yüklediğim bütün anlamların yolu -o şeyin- kapısına çıkıyor ama bu kapının artık kırılamayacak kadar çelikten olduğunu bilmem, beni sonsuz bir hüznün bataklığına sürüklüyor. Boşlukta yüzüyorum, hiçliğin içine gömülüyor, amansız bir dehlizin girdabında kayboluyorum. Suskun bir çığlığın tiz sesinde haykırıyorum...
Türetilebilir öyle. Yalpalaya sendeleye devam eder böyle.
Ama, boş işler bunlar. Bitirmeyi bileceksin,kendini bitirmeden.
Hezeyan doğuran duyguları yaka paça yakalayıp gömeceksin kalbinin zindanına. Kilit vuracaksın, çürüyecek, telef olacaklar zamanın keskin dişleri arasında.
Sonra ne mi olacak, yeni hüzünlere yelken açacaksın. Bilinmezliğin çukuruna düşeceksin tekrar. Kaçarı yok. Bulur senin en zayıf yönünü hayat. Yapışır yakana, alır öcünü sana yaşattığı mutluluklardan.
Teslim ol, isyan etmenin faydası yok.
Boş işler bunlar...