Yıldız Ertan - Hoşça Kalmayın
Eve gelene dek, yol boyunca aklımın içindeki çekmeceleri açtım, boşalttım. Serdim kaldırımlara. Bırakayım dedim uluorta, atayım dedim, dedim de kıyamadım. Unutmak istedim hepsini bir bir. Ne var yani? Daha önce ayrılmadık mı sanki kimselerden... Ve unutmadık mı onları da? Çocukluğunuzun evinden alıp çantanızı, öylece gitmediniz mi, 'Ailem' dediklerinizi tereddütsüz bırakıp geride? Gittiniz. Ben de gittim. 'Ölürüm' demediniz mi? Ama ölmediniz! Ayrılırız, dünyanın en güzel hatırası olarak kalırız geçmiş zamanlarımızda. Arada bir hatırlarız, bakarız ne yapıyor ne ediyor diye. Karşılaşırız. Sarılırız belki hatta yine kesişen bir yolda. Ayrılığa alışınca bir de oturur, konuşur, tüm yaşananlara güleriz hatta. Sonra başkaları bile girebilir hayatımıza. Hep o aynı bildik heyecan. İlk dokunuş, ilk öpüş, ilk sevişme ve tabii kavgalar... İnsanlar değişse de duygular aynı... Giriş, gelişme, sonuç... Çok daha güzelini buluruz istesek. Çok daha iyisini... İstediğimiz buysa tabii... Sonra yine sonunu yazarız aynı şekilde. Hep aynı... Daha önce de böyleydi hep. Biliyorsunuz siz de.