Geçmiş zaman kedileri, 1870'lerden 1950'lere kadar kedilerin edebiyatta nasıl bir yeri olduğu sorusunu cevaplıyor. Daha önce gazetelerde yayımlanmış olan Halit Ziya Uşaklıgil, Ahmet Haşim, Hüseyin Rahmi Gürpınar gibi yazarların hikâyelerinden kesitler sunuyor. Kitapta Arapça- Farsça kelimeler, tamlamalar çok fazla kullanıldığı için okuma hızı ister istemez düşebiliyor. Bu da bende bir kopukluk yarattı, sürekli dipnot kısmına bakmak metinden uzaklaştırıyor ve dikkat dağıtabiliyor. Bu durumu göz önüne alarak okumakta fayda var. Fakat yüz otuz beşinci sayfadan sonra akıcı bir dilin ön palana çıktığını söyleyebilirim. Aralarından Ziya Osman Saba'nın kedi adlı hikâyesini pekâlâ sevdim. Diğerlerine göre çok daha derin bir anlamı ve anlatımı vardı. Aynı zamanda bir hayvanı alelade sevmenin değil gerçekten değer vermenin, hayatımızı şekillendiren travmaların sevdiklerimize nasıl bu denli zarar verebileceğinin, herhangi bir varlığı coşkuyla sevmenin vahşeti beraberinde getirdiğinin en iyi örneğiydi.
Bir hayvansever olarak İstanbul sokaklarında dolanan kimilerine göre nankör veyahut düşman olarak adlandırılan bu tekinsiz kedilerin ruh hallerini, insanlarla nasıl ilişkilerinin olduğunu okumak oldukça keyifliydi.
-"Hanım! En son cevabını isterim. Ya ben ya kediler?"
-"Kediler."
Cadı - Cadı Çarpıyor
