Bir sabah tanıdık bir şehre girerken
Bir sabah tanıdık bir şehre girerken
Sıcak ve dost şeyler düşünür insan
Tanıdık bir yatak bekler sizi
Bir çocuk yüzü gülümser anılardan
Dost şehirler, sevgili, anne şehirler
Nice acılar, nice mutluluklar yaşadım her birinizde
Delikanlı bir sevinçle sokaklarınızdan geçtiğim oldu Kederli günlerim oldu aklımı yitiresiye
Sonsuz kareli bir
Sayfa 53 - Tekin Yayınevi - 20. BasımKitabı okudu
Herkesin kendi suskunluğuna yaslandığı saatler
Dışarıda hüzünlü bir yağmur
Gece hırsından patlamak üzeredir
Şöyle bir yumruklasam göğsümü
Belki gök çatlayacaktır
Gözlerinde sabah serinliği
Sayfa 63 - Aram YayınlarıKitabı okudu
Alıntılarla
insan en çok sabahları arar sevdiği kadını
diyor birisi, katılıyorum o sabahlara öğleler kaba yaşanır, kalındır akşamüstleri ince hüzünlü çiçekler alınıp verilebilir sabahtır yalnızlık nasıl sabah nasıl yalnızlık ve şiirsel hiçbir yanı yok sanılır var mıdır, vardır
vardır, ama çiçeklerle değil kendi başına zımpara taşı gibi acımasız
Turgut Uyar
"Dünyanın en hüzünlü şiir dizesiydi, sabah yalnız uyanmak."
Düşerken
"İşte bu ruh Resûlullah'ın (sallahu aleyhi ve sellem) ashabında vardır.Onlar Allah'ın seçmiş olduğu geçmişteki salih kullarıdır: 'Onlar geceleri âbid gündüzleri mücahittirler.'
Onlardan birini gece vaktinde mihrabına çekilmiş,eliyle sakalından tutmuş kıvranırken,bir hasta misali inlerken, hüzünlü biri gibi ağlarken ve şöyle derken görürsün: 'Ey dünya,beni değil,başkasını kandır.' Sabah olup da cihad çağrısı yapıldığında onları, atının üzerinde meydanları inleten ve kükreyen aslanlar olarak görürsün."
Sayfa 51Kitabı okuyor
Sevgilim, Ben Şimdi Ankara'da
Sevgilim ben şimdi büyük bir kentte
seni düşünmekteyim
Elimde uçuk mavi bir kalem,
cebimde iki paket sigara
Hayatımız geçiyor gözlerimin önünden
Çıkıp gitmelerimiz, su içmelerimiz, öpüştüklerimiz,
"Ağlarım aklıma geldikçe gülüştüklerimiz"
Çiçekler, çiçekler, su verdim bu sabah çiçeklere
O gülün yüzü gülmüyor sensiz
O köklensin
EFELYA'dan...
........
Elif, Ferhat'ı daha yakından tanımak için, çocukluğuna dair hatıralarını anlatmasını istedi ondan; sonra sesine bir avuç fesleğen katıp:
“Dur, önce anneni anlat, çok merak ediyorum, yaşıyor değil mi?”
“Yaşıyor değil mi?” cümlesiyle Ferhat birdenbire dağılmıştı.
“Hayır, yaşamıyor; çocukken kaybettim
Garajda dikilirdi Toksik Çocuk
sabah ayazında,
beklerdi ki araba çalışsın
ve boğulsun egzoz dumanına.
Güngörmez
"Hiç sevmem kışları" derdi. Neymiş üşürmüş de kalın giymek zorunda kalırmış. "Hahh" dedim içimden. "Yazın da, kışın da mahallenin en pejmürdesi sensin..." Bunları o zamanlarda çok yakın olup da sevemediğim, şimdilerdeyse rahmetli olan canım arkadaşıma söylerken yıl 1995 aralığın 17'siydi.
Şimdiyse 2006 yazının
